με ανοιχτό το στόμα παρακολούθησα την είδηση στην τηλεόραση για την κατηγορία εναντίον του καλλιτέχνη ότι πρόσβαλε τα χρηστά μας ήθη, χρησιμοποιώντας τον εθνικό μας ύμνο για την εξυπηρέτηση του καλλιτεχνικού σκοπού του. Πρώτα απ'όλα και από όσα είδα και από τα σχετικά ρεπορτάζ, ο εκθεσιακός χώρος είχ παντού ταμπέλες που προειδοποιούσαν για το 'προβοκατόρικο' περιεχόμενο και υλικό της έκθεσης. Δεύτερον, στο συγκεκριμένο έργο η πρόσβαση γινόταν μόνο κατόπιν επιλογής του επισκέπτη. Και μόνο από τα δύο αυτά γεγονότα έχω πειστεί για την ευαισθησία του καλλιτέχνη και την αντιληπτική του ικανότητα στο να συνειδητοποιεί πως κάποιες καλλιτεχνικές εκφράσεις δεν απευθύνονται σε όλους, κάτι που όμως δεν αναιρεί το δικαίωμά του ως καλλιτέχνη να τις χρησιμοποιήσει για να πετύχει τον όποιο σκοπό είχε κατά νου.
Δεν διαφωνώ πως κάποια πράγματα πρέπει να λογοκρίνονται, ούτε διαφωνώ πως κάποια πράγματα είναι καλό να μην είναι προσιτά σε άτομα νεαρής ηλικίας. Εκεί που διαφωνώ όμως είναι η επιλογή των προς λογοκρισία θεμάτων.
Που είναι οι αρμόδιοι λογοκρίτες (αν και αν θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι) όταν μια συντριπτική πλειοψηφία νέων ατόμων εκτίθεται αλύπητα σε τηλεοπτικά σκουπίδια τύπου Πάνια, Μαστοράκη, Ψινάκη, Fame Story κτλ (που είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου, για να μην πω η βάση του); Γιατί το σύστημα της λογοκρισίας αδρανεί όταν αυτά που προβάλλονται στα μέσα ενημέρωσης επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό τους νέους και τις νέες, ώστε να τους αποβλακώνουν, με αποτέλεσμα να εξελισσονται/μεταλλάσσονται σε μια άμορφη και ακαλαίσθητη ακολουθία του κάθε τυχάρπαστου που επιλέγει να τραφεί με νεανική αφέλεια και εις βάρος της κοινωνίας (αν εξετάσουμε το θέμα μακροπρόθεσμα); Επειδή εργάζομαι σε έναν χώρο όπου έχω άμεση και καθημερινή επαφή με παιδιά εφηβικής κυρίως ηλικίας, βλέπω ότι όταν έχουν να αντιμετωπίσουν θέματα που απαιτούν κριτική ή και δημιουργική σκέψη, ή που έχουν να κάνουν με ζητήματα που μας αφορούν όλους, λίγα είναι τα παιδιά τα οποία θα ανταποκριθούν θετικά. Τα εύπλαστα και ευαίσθητα μυαλά τους τείνουν να πολτοποιηθούν από την άθλια τηλε-πραγματικότητα.
Το ατυχές είναι ότι εγώ δεν θα ήξερα τίποτα για την έκθεση αυτή που λογοκρίθηκε αν δεν γινόταν θέμα στα κανάλια. Ποιος με ρώτησε όμως αν αυτά τα οποία εγώ θεωρώ άξια λογοκρισίας, θέλω να τα έχω εύκαιρα στον τηλεοπτικό μου δέκτη; Θα μου έλεγε οποιοσδήποτε βέβαια: "μην τα βλέπεις". Μα δεν τα βλέπω. Τα αγνοώ. Όμως τα μαθαίνω γιατί έχουν εισχωρήσει τόσο βαθειά στον τρόπο σκέψης του κόσμου, που έχουν επηρεασει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κοινωνία γύρω μου. Από εκεί και πέρα τι να κάνω εγώ; Να μην σχετίζομαι με την κοινωνία; Να την αγνοώ;
Γιατί κάτι το οποίο με κάνει να σκέφτομαι, απορρίπτεται από το κράτος ως προσβλητικό, ενώ κάτι το οποίο με αποβλακώνει το αποδέχεται; Προτείνω σαν λαός να σοβαρευτούμε λίγο, και επειδή το κράτος μας δεν είναι σε θέση να μας προστατεύσει από την αποχαύνωση, ας το κάνουμε μόνοι μας, ξεκινώντας από τα ίδια μας τα σπίτια και με καλή και ενημερωμένη διαπαιδαγώγηση δικιά μας και των παιδιών μας. Όπως είχαν κάποτε πει και οι Smiths, "Barbarism Starts At Home" (η βαρβαρότητα ξεκινάει από το σπίτι).
Δεν διαφωνώ πως κάποια πράγματα πρέπει να λογοκρίνονται, ούτε διαφωνώ πως κάποια πράγματα είναι καλό να μην είναι προσιτά σε άτομα νεαρής ηλικίας. Εκεί που διαφωνώ όμως είναι η επιλογή των προς λογοκρισία θεμάτων.
Που είναι οι αρμόδιοι λογοκρίτες (αν και αν θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι) όταν μια συντριπτική πλειοψηφία νέων ατόμων εκτίθεται αλύπητα σε τηλεοπτικά σκουπίδια τύπου Πάνια, Μαστοράκη, Ψινάκη, Fame Story κτλ (που είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου, για να μην πω η βάση του); Γιατί το σύστημα της λογοκρισίας αδρανεί όταν αυτά που προβάλλονται στα μέσα ενημέρωσης επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό τους νέους και τις νέες, ώστε να τους αποβλακώνουν, με αποτέλεσμα να εξελισσονται/μεταλλάσσονται σε μια άμορφη και ακαλαίσθητη ακολουθία του κάθε τυχάρπαστου που επιλέγει να τραφεί με νεανική αφέλεια και εις βάρος της κοινωνίας (αν εξετάσουμε το θέμα μακροπρόθεσμα); Επειδή εργάζομαι σε έναν χώρο όπου έχω άμεση και καθημερινή επαφή με παιδιά εφηβικής κυρίως ηλικίας, βλέπω ότι όταν έχουν να αντιμετωπίσουν θέματα που απαιτούν κριτική ή και δημιουργική σκέψη, ή που έχουν να κάνουν με ζητήματα που μας αφορούν όλους, λίγα είναι τα παιδιά τα οποία θα ανταποκριθούν θετικά. Τα εύπλαστα και ευαίσθητα μυαλά τους τείνουν να πολτοποιηθούν από την άθλια τηλε-πραγματικότητα.
Το ατυχές είναι ότι εγώ δεν θα ήξερα τίποτα για την έκθεση αυτή που λογοκρίθηκε αν δεν γινόταν θέμα στα κανάλια. Ποιος με ρώτησε όμως αν αυτά τα οποία εγώ θεωρώ άξια λογοκρισίας, θέλω να τα έχω εύκαιρα στον τηλεοπτικό μου δέκτη; Θα μου έλεγε οποιοσδήποτε βέβαια: "μην τα βλέπεις". Μα δεν τα βλέπω. Τα αγνοώ. Όμως τα μαθαίνω γιατί έχουν εισχωρήσει τόσο βαθειά στον τρόπο σκέψης του κόσμου, που έχουν επηρεασει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κοινωνία γύρω μου. Από εκεί και πέρα τι να κάνω εγώ; Να μην σχετίζομαι με την κοινωνία; Να την αγνοώ;
Γιατί κάτι το οποίο με κάνει να σκέφτομαι, απορρίπτεται από το κράτος ως προσβλητικό, ενώ κάτι το οποίο με αποβλακώνει το αποδέχεται; Προτείνω σαν λαός να σοβαρευτούμε λίγο, και επειδή το κράτος μας δεν είναι σε θέση να μας προστατεύσει από την αποχαύνωση, ας το κάνουμε μόνοι μας, ξεκινώντας από τα ίδια μας τα σπίτια και με καλή και ενημερωμένη διαπαιδαγώγηση δικιά μας και των παιδιών μας. Όπως είχαν κάποτε πει και οι Smiths, "Barbarism Starts At Home" (η βαρβαρότητα ξεκινάει από το σπίτι).
No comments:
Post a Comment
Cheers for bothering to say something