ΕΙΔΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ; (του WeathermanTom)

Συχνά η πολιτική φαντάζει ως ένας απρόσιτος, εξειδικευμένος τομέας για αντίστοιχα εξειδικευμένα και εκπαιδευμένα μυαλά. Για πολλούς η πολιτική είναι σαν τα Κινέζικα, ακαταλαβίστικη, και πολλές φορές είναι. Ακούγοντας ώρες ώρες τον υπουργό Οικονομικών να μιλάει για ΑΕΠ και πλεονάσματα, ή ατέρμονες συζητήσεις για το ασφαλιστικό, ή παρακολουθώντας δημοσιογράφους να αναλύουν σαν άλλοι μεγαλο-φιλόσοφοι μη μπορώντας στην πραγματικότητα να καταλάβει κανείς τι λένε, δημιουργείται η αίσθηση, και δικαιολογημένα, ότι η πολιτική παραμένει αποκομμένη από τον κόσμο.

Όσο κλισέ και αν ακούγεται, πραγματικά τα πάντα είναι πολιτική, και εμπεριέχει πολύ περισσότερα από αυτό που αντιπροσωπεύουν οι πολιτικοί. Αυτά τα πολύ περισσότερα είναι που ψάχνουμε να βρούμε και δεν μπορούμε (ή δεν ψάχνουμε καλά) να τα εντοπίσουμε σε καμία πολιτική αντιπροσώπευση. Προς το παρόν η πολιτική δεν είναι μόνο βαρετή - κακά τα ψέματα - αλλά και δυσπρόσιτη. 

Το μεγάλο παραμύθι έγκειται στο ότι οι πολιτικοί μας τάισαν με ιδεολογία, μας πούλησαν πνεύμα και ιδέες. Παρασυρθήκαμε (παρασυρθήκατε, παρασύρθηκαν) στη δίνη της πώρωσης και της κομματικής επιλογής, με τη βαθιά πεποίθηση ότι υποστηρίζουμε το σωστό κίνημα, βγήκαμε στους δρόμους, στα κανάλια, μαλώσαμε στα καφενεία στους δρόμους, παντού. ΟΜΩΣ...

Όμως οι ιδεολογίες είχαν σημασία όταν η χώρα προσπαθούσε να αποτινάξει από πάνω της τη σκόνη της χούντας, να βρει νέους ορίζοντες και να προσπαθήσει να πατήσει στα πόδια της και να ορθώσει το ανάστημά της (ω! τι ποίηση...). Σήμερα (δηλαδή περίπου τα 20 τελευταία χρόνια), ιδεολογίες δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχουν είναι αναμασημένες, ανακατεμένες, απομεινάρια του παρελθόντος, κολλήματα κάποιων που έχουν την ίδια ρητορική από καταβολής κόσμου. Οι διαχωριστικές γραμμές πλέον είναι δυσθεώρητες, και βλέπεις ξαφνικά (άλλοτε) αριστερούς να συμφωνούν σε περισσότερα από όσα διαφωνούν με δεξιούς, και πάει λέγοντας.

Όταν επομένως είναι τόσο πολύπλοκο να διακρίνεις το ένα κόμμα από το άλλο, πως να μην είναι δυσπρόσιτη η πολιτική; Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να ξεπεράσουμε τα δήθεν ιδεολογικά κωλύματα που μπορεί να έχουμε (πολίτες και πολιτικοί), να δούμε λίγο πιο μακριά από τις μύτες μας (οι πολιτικοί), να σταματήσουμε να εξυπηρετούμε αποκλειστικά κομματικά και ατομικά συμφέροντα και να δούμε τη γενικότερη μεγάλη εικόνα. Να ακολουθήσουμε την κοινή λογική, να αρχίσουμε την πολιτική από τα χαμηλά προς τα πάνω, πρώτα σε τοπικό επίπεδο και έπειτα σε κεντρικό. Οι δήμοι την έχουν σήμερα αυτήν τη δυνατότητα, δεν πρέπει να το αγνοούν. Έχουν τη δύναμη αν θέλουν να φέρουν τον κόσμο πιο κοντά στα κοινά, να τον εμπλέξουν περισσότερο, δεν πρέπει να το ξεχνάν αυτό.

Σε εποχή κρίσης, όχι μόνο οικονομικής, οι ιδεολογίες μόνο προβλήματα μπορούν να δημιουργήσουν, το να παλεύεις για το σωστό των επιχειρημάτων σου και να κοντράρεσαι αιώνια και τίποτα να μην προχωράει, θα οδηγήσει μόνο σε διάσπαση και άνοδο ακραίων σχηματισμών. Να τα σκεφτούμε καλά όλα αυτά. 

Η αγανάκτηση που προκύπτει από το αίσθημα της απόμακρης πολιτικής δεν είναι αστεία υπόθεση. Ας προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε αυτό. Οι ιδεολογίες δεν έχουν πεθάνει, ούτε είναι και απαραίτητα κακές, ίσα-ίσα καλό είναι κάποτε να έχουμε ένα σημείο αναφοράς. Ας είναι όμως ένα σημείο κοινό για όλους, ας είναι κοινά λογικό και όχι ιδεολογικά χρωματισμένο.