Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ

Όλοι μας έχουμε εξυμνήσει τα οφέλη της Δημοκρατίας, την πολυφωνία, την ομορφιά στο ετερόκλητο, τη διαφορετικότητα, το δικαίωμα έκφρασης που προσφέρει. Η δημοκρατία όμως ενέχει και κινδύνους, δεν είναι κάτι που μπορούμε αψήφιστα να χρησιμοποιήσουμε, με το πρόσχημα ότι "δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλουμε κάνουμε". Όποιος έχει βρεθεί σε συνθήκες ευρείας διαβούλευσης (από συνέλευση σε μια πολυκατοικία, μέχρι συνέλευση στη Βουλή) με σκοπό την κατάληξη σε κοινή απόφαση, μπορεί να αντιληφθεί ότι η δημοκρατία είναι πολύ, μα πολύ κουραστική. Αυτό που είναι απαραίτητο, είναι η ύπαρξη ενός κοινού στόχου, ενός γνώμονα που θα καθοδηγεί τους συμμετέχοντες σε ένα εγχείρημα, ώστε η πολυφωνία να μπορεί να είναι κατά κάποιον τρόπο ελεγχόμενη. Είναι μια πικρή αλήθεια, όμως όταν υπάρχει η πίεση χρόνου για να παρθεί μια απόφαση, κάποιες φορές πρέπει να είσαι λίγο τύραννος. 

Ακολουθεί μετάφραση άρθρου από http://bigthink.com/

Αν προσπαθήσεις να λειτουργήσεις σε μια επιχείρηση και θέλεις να επιτρέψεις στους πάντες να μπορέσουν να αισθανθούν και να συνεισφέρουν στην εξέλιξή της, πρέπει να σιγουρέψεις ότι έχεις έναν αξιόπιστο τρόπο για να δώσεις φωνή σε όλους χωρίς να γίνεις θύμα της αποκαλούμενης "τυραννίας της ομοφωνίας". 

Όταν, για παράδειγμα, κάποιος οδηγάει αεροπλάνο μόνος, έχει τον έλεγχο του μηχανήματος δηλαδή αλλά είναι και αρχάριος, και δει μια ένδειξη χαμηλής τάσης, ενστικτωδώς κοιτάζει και τις υπόλοιπες ενδείξεις μία προς μία. Όταν όλες όμως δείχνουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, αγνοεί την αρχική ένδειξη χαμηλής τάσης και βασίζεται στις υπόλοιπες, συνεχίζοντας την πορεία του. Πραγματική ιστορία.

Παραλίγο εκείνη την ημέρα να καταρρίψω το αεροπλάνο. Το τελευταίο πράγμα που θέλεις να κάνεις είναι να αγνοήσεις μια βασική σου ένδειξη που διαισθάνεται κάτι που κανένα άλλο όργανο δεν κάνει. Κι όμως, αργότερα συνειδητοποίησα ότι έτσι κάνουμε και στις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς. Γινόμαστε οι ίδιοι μας αισθητήρες της πραγματικότητας του οργανισμού και πολύ συχνά είναι ο ένας, όχι οι πολλοί, που διαισθάνεται κάτι που δεν διαισθάνονται οι υπόλοιποι. Συχνά αυτή τη διαίσθησή μας τη βλέπουμε να ακυρώνεται με επιχειρήματα του τύπου: ".. βασικά δεν το βλέπω αυτό ως έγκυρο λόγο να παραβλέψουμε αυτό που βλέπουν οι υπόλοιποι". Οπότε αυτό που θέλουμε να κάνουμε όταν πετάω το αεροπλάνο είναι να μην υπολογίζουμε διαρκώς όλα τα άλλα όργανα.

Αν είχα το βλέμμα κολλημένο στο ταμπλώ μου σίγουρα θα είχε πέσει το αεροπλάνο. Αυτό που χρειάζομαι δεν είναι η ενσωμάτωση του τι λένε όλα τα όργανα μαζί. Αυτό που χρειάζομαι είναι να ενσωματώσω τα ελάχιστα επαρκή στοιχεία σε κάθε δεδομένη στιγμή για να κρατήσω το αεροπλάνο στη σωστή του πορεία και θεωρώ ότι το ίδιο ισχύει και στους οργανισμούς. Θέλουμε να δώσουμε φωνή σε όλους, όχι όμως για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό τους, αλλά για να κρατήσουμε τον οργανισμό να πετάει προς το σκοπό του. Δε θέλουμε λοιπόν διαρκώς οτιδήποτε λέει ο καθένας συνέχεια. Θέλουμε ταχέως να τα ξεσκαρτάρουμε για να πάρουμε τα ελάχιστα επαρκή για να μπορεί το αεροπλάνο να πετάει προς τα εκεί που θέλει.

ορίτζιναλ άρθρο εδώ: The Tyranny of Consensus: Why Flying Solo is Often Best