Όταν ένας δίσκος κυκλοφορεί το 1996, τον πρωτοακούς το 1998 (τότε την εποχή που
έπαιζε ακόμα η φάση κασέτα και CD, το ιντερνετ δεν ήταν καν στο μυαλό μας ως μέσο) και το 2014, 16 χρόνια μετά ακόμη τον ακούς και εξακολουθείς να ανακαλύπτεις εκ νέου τα κομμάτια, ε, τότε ναι, ο δίσκος αυτός αξίζει να τον προωθήσεις.
Tool λοιπόν, και "Aenima", 1996
Ξεκινώντας την ακρόαση του δίσκου, ακούς κάτι που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι, εφέ, ντραμς, κιθάρα, sample από κάτι; Απροσδιόριστο. Απροσδιόριστο τώρα. Φανταστείτε το 1996.
Το Aenima είναι ένα φοβερό κομμάτι τέχνης μουσικά αλλά και στιχουργικά. Όλα τα όργανα μπροστά, κανείς δε συνοδεύει κανέναν και η φωνή δεν ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ήχους. Η μουσική κατάρτιση είναι απανταχού παρούσα. Περίεργα μέτρα στα ντραμς (Danny Carey), παίξιμο που φαντάζει απόκοσμο, κιθάρες που μοιάζουν με οδοστρωτήρες (Adam Jones) με σχεδόν υπνωτικά και διαλογιστικά ριφ (επαναλαμβανόμενη βασική μελωδία σε ένα μουσικό κομμάτι), μπασογραμμές που σε κάνουν να αναθεωρήσεις ό,τι πίστευες για το ρόλο του μπασίστα σε ένα συγκρότημα (Justin Chancellor), και φωνή τι να λέμε (Mayard James Keenan) ...
Στιχουργικά κινούμαστε σε κοινωνική θεματολογία, για το πόσο η υπερ-έκθεση στην σοκαριστική πραγματικότητα στην ουσία μας απο-ευαισθητοποιεί και τη συνηθίζουμε (Stinkfist). Τη βλέπουμε παντού, στην τηλεόραση, στις ταινίες, στη μουσική, στα παιχνίδια. Εκτιθέμεθα σε παντογνώστες φαφλατάδες σοφούς αυτοπροσδιοριζόμενους προφήτες (Eulogy), ώσπου τελικά γινόμαστε ένα υποχείριο, ένα χρήσιμο εργαλείο, άβουλο, πηλός στα χέρια όποιου θέλει να μας εκμεταλλευτεί (H. & Useful Idiot). Συνεχίζουμε με πιο μεταφυσικές ανησυχίες για το τι είναι ο άνθρωπος και την πιθανότητα εξέλιξής του στο μέλλον, να απομακρυνθούμε από τη σκιά μας, τον κακό μας εαυτό και να εξελιχτούμε σε όντα αρμονικά (46&2). Για την ώρα μας αρέσει να κρίνουμε και να κατακρίνουμε, τους πάντες και τα πάντα, σε ετοιμότητα να δούμε και να επισημάνουμε ποιος είναι ανακόλουθος και γιατί, χωρίς στην πραγματικότητα να κοιτάμε τη δική μας καμπούρα που βρίσκεται βέβαια στην πλάτη μας (Hooker with a Penis). Επειδή είμαστε όμως και αμερικάνικη μπάντα, ας βάλουμε μέσα και ένα κομμάτι για το λεγόμενο mom & dad syndrome - είμαι καταπιεσμένο παιδί που έχω βιώσει τραύματα στην παιδική μου ηλικία και με έχουν κάνει αυτό που είμαι τώρα (Jimmy). Άλλο ένα μεταφυσικό κομμάτι το Pushit που για να είμαι ειλικρινής ακόμα ψάχνω να βρω για τι πράγμα μιλάει. Ο δίσκος τελειώνει με δύο μουσικά έπη (το λιγότερο που μπορώ να πω). Aenema και Third Eye. Ένα τραγούδι που μιλάει για την πολυπόθητη αλλαγή στην κοινωνία μας που σφύζει από υποκρισία και διπρόσωπους ανθρώπους και πως να έρθει αυτή η αλλαγή, και ένα τραγούδι που μιλάει για το τρίτο μάτι μας και την ικανότητα που πρέπει να αποκτήσουμε για να έχουμε σφαιρική θεώρηση του κόσμου σκεπτόμενοι και όχι καθοδηγούμενοι.
Γενικά θα έλεγα ότι πρόκειται για μεταλλίζων ήχο, με μεστές μελωδίες, μελωδικά φωνητικά, όχι αγριοφωνάρες, τεχνικά καταρτισμένες και όμορφα ενορχηστρωμένες συνθέσεις, στιχουργικά και μουσικά ώριμες.
Εν ολίγοις, μόλις η κόρη μου σταματήσει να ακούει Tuber για να κοιμηθεί, θα της μάθω το Aenima.
Δισκογραφία Tool:
1992 - Opiate EP
1993 - Undertow
1996 - Aenima
2000 - Salival (live excerpts)
2001 - Lateralus
2006 - 10.000 days
Παρακάτω τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του Aenima:
No comments:
Post a Comment
Cheers for bothering to say something