Κάθε μια στο τόσο με πιάνει μια νοσταλγία για πράγματα που ποτέ δεν έζησα, από εποχές που δεν υπήρχα ούτε ως ιδέα. Αυτή η νοσταλγία γεννιέται κυρίως όταν ακούω παλιούς Δραμινούς να μιλάνε για το παρελθόν (παλιούς θεωρώ αυτούς που γεννήθηκαν από το 1940 ως το 1950, που έζησαν εμφύλιο, κατοχή, χούντα και πέτρινα χρόνια, που γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και έχουν από τουλάχιστον μια ιστορία για τον καθένα που γνώριζαν, και ήταν πολλοί και επίσης πολλές οι ιστορίες). Και σκέφτομαι πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα από τις εποχές εκείνες. Και προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο.
