Όταν σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ (του WeathermanTom)

Κάθε μια στο τόσο με πιάνει μια νοσταλγία για πράγματα που ποτέ δεν έζησα, από εποχές που δεν υπήρχα ούτε ως ιδέα. Αυτή η νοσταλγία γεννιέται κυρίως όταν ακούω παλιούς Δραμινούς να μιλάνε για το παρελθόν (παλιούς θεωρώ αυτούς που γεννήθηκαν από το 1940 ως το 1950, που έζησαν εμφύλιο, κατοχή, χούντα και πέτρινα χρόνια, που γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και έχουν από τουλάχιστον μια ιστορία για τον καθένα που γνώριζαν, και ήταν πολλοί και επίσης πολλές οι ιστορίες). Και σκέφτομαι πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα από τις εποχές εκείνες. Και προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο.

Σίγουρα η ζωή έχει γίνει ευκολότερη και γρηγορότερη. Ήδη έχω ξεχάσει πως ήταν όταν δεν είχα κινητό ή υπολογιστή. Από την άλλη έχει γίνει, κατά συνέπεια, πιο απρόσωπη αφού έχει γίνει γρηγορότερη. Και επίσης έχει γίνει και πιο κουραστική, τουλάχιστον πνευματικά. Από εκεί που δεν είχα τίποτα να μου ταλαιπωρεί το μυαλό, πέρα από τη ζωή την ίδια, τώρα έχω e-mail (yahoo & gmail), facebook, google+, google drive, pinterest, twitter, blog (Thought For Food & Music Socks), LastFM, λογαριασμό εδώ, λογαριασμό εκεί, έχω κινητό, είμαι καθημερινά στο Ίντερνετ, όλο κάτι ψάχνω, όλο κάτι γράφω, όλο κάποιος σχολιάζει ή θίγει κάποιο θέμα, συνέχεια νομίζω ότι κάτι πρέπει να κάνω.

Λείπεις με την οικογένειά σου για 2-3 μέρες, είσαι χωρίς υπολογιστές και ίντερνετ, περνάς ποιοτικές στιγμές κουβέντας και δραστηριότητας μαζί τους και είναι όλα μια χαρά. Δένεσαι μαζί τους, τους μαθαίνεις ακόμη καλύτερα από όσο τους γνωρίζεις ήδη. Και γυρίζεις σπίτι σου και βλέπεις στον υπολογιστή σου 32 e-mail μη αναγνωσμένα, 15 ειδοποιήσεις στο facebook, 4 προσωπικά μηνύματα εκεί, και 2 αιτήματα φιλίας (από που κι ως που...), και μια πρόσκληση στο Google Drive που δεν ξέρεις τι είναι και πρέπει να το ανακαλύψεις γιατί μάλλον θα είναι κάτι χρήσιμο. Όλα αυτά κυμαίνονται από αδιάφορα μέχρι σε προσωπικό βαθμό ενδιαφέροντα.

Φυσικά όλα αυτά είναι προσωπικές επιλογές και είμαι από τους πρώτους που θα υποστηρίξω ότι η ζωή μας είναι οι επιλογές μας και η αποδοχή των ευθυνών και συνεπειών που απορρέουν από αυτές. Επίσης οι ζωές μας είναι εκεί γιατί τις αφηγούμαστε, λέμε ιστορίες, καταγράφουμε τις σκέψεις μας, τις βγάζουμε εκεί έξω στους άλλους να τις διαβάσουν και να μας διαβάσουν, καλή ώρα.

Τελικά μάλλον είναι αλήθεια ότι όσο λιγότερα γνωρίζεις τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι (ή νομίζεις ότι είσαι). Επίσης είναι αλήθεια ότι, πλέον, όσο λιγότερα γνωρίζεις, τόσο πιο πίσω μένεις σε σχέση με τον κόσμο και την κοινωνία γενικότερα. Προσωπικά, τη διάθεση όλης αυτής της πληροφορίας και τη διευκόλυνση της επικοινωνίας σήμερα, δεν την αλλάζω με τίποτα. Σίγουρα σκέφτομαι πολλές φορές πόσο πιο απλά και πιο διαπροσωπικά ήταν κάποτε τα πράγματα, όμως αυτό δεν πρέπει να πηγαίνει παραπέρα αφού η νοσταλγία είναι από τα πιο άχρηστα και αντιπαραγωγικά αισθήματα, και η κοινωνική εξέλιξη θέλησε αυτά να είναι τα μέσα και τα εργαλεία που θα έχουμε πλέον στη διάθεσή μας. Στο χέρι μας είναι να τα χρησιμοποιήσουμε σωστά και εποικοδομητικά και να προωθήσουμε τις αλλαγές που επιθυμούμε μέσα από αυτά.