ΑΜΑΝ ΜΩΡΕ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ… (του WeathermanTom)

Δεν πρόκειται να καταθέσω προτάσεις για το τι χρειάζεται να γίνει στην πόλη για είναι φιλική προς ΑΜΕΑ, αυτές το Project Δράμα 2020 τις έχει καταθέσει και είναι σαφείς και ολοκληρωμένες. Εγώ απλώς σπάστηκα (που λέει και ένας φίλος μου) πρόσφατα και είπα να καταγράψω το σπάσιμο.

Χθες λοιπόν, δύο φίλοι μου στο Facebook, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, δημοσίευσαν φωτογραφίες και σχόλια σχετικά με το πως αντιμετωπίζουμε το θέμα ΑΜΕΑ στην Ελλάδα. Και εδώ γελάμε. Τι κάνουμε; Αντιμετωπίζουμε; Ποιος Θανάσης;

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε έτη φωτός πίσω σε σχέση με άλλες χώρες σε ζητήματα ΑΜΕΑ. Είναι όμως και λογικό, δηλαδή υπάρχει εξήγηση (μπαρδόν;). Και είναι απλή:

«Οποιοδήποτε θέμα αφορά κάθε κοινωνική ομάδα που είναι ψηφολογικά αδιάφορη λόγω μικρού αριθμού, αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον σε σχέση με άλλα ‘φλέγοντα’ ζητήματα.»

Και αυτή είναι η αλήθεια στην Ελλάδα. Τα θέματα αγκάθια στη χώρα μας είναι η ανεργία, τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, το ΕΣΥ... πάνω κάτω, αυτά είναι. (Εε... βάλε και ΑΜΕΑ μέσα ρε να φαίνεται ότι έχουμε και κοινωνικό πρόσωπο...)

Κατά συνέπεια λοιπόν, τα θέματα αυτά είναι που προβάλλονται καθημερινά και που χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές τακτικές διάφορων σχετικών και άσχετων. Και για αυτά κατεβαίνει ο κόσμος σε πορείες, κατεβαίνουν κόμματα και παρατάξεις σε διαμαρτυρίες, κλείνουν καταστήματα ως ένδειξη συσπείρωσης ενάντια στα μνημόνια, φωνάζουν πως ο νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, ζητούν την ψήφο μας γιατί νοιάζονται για την κοινωνία μας και για όλους τους ανθρώπους – φτάνει να είναι αρκετοί, όχι καμια δεκαριά ανάπηροι που μαζεύονται μεταξύ τους σε ενα κουτούκι και λένε τα δικά τους. Αυτοί όχι, αυτοί είναι λίγοι, δε μας νοιάζουν. Αν και προεκλογικά όλοι μας νοιάζουν, ειδικά οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, στο δια ταύτα σκαλώνουμε και συν τοις άλλοις, ελάχιστοι γνωρίζουμε ποιες είναι οι ανάγκες των ΑΜΕΑ σε μια κοινωνία.

Για του λόγου το αληθές, σε πρόσκληση των διαγωνιζόμενων δημοτικών και περιφερειακών παρατάξεων στο Σύλλογο Παραπληγικών στη Δράμα πριν μερικές ημέρες με κύριο θέμα την προώθηση της Αυτόνομης Διαβίωσης, ήρθε ένας κύριος που είπε ότι υπάρχουν περί τα τόσα εκατομμύρια ευρώ για ΑΜΕΑ αλλά δεν ήξερε να απαντήσει που πήγαν αυτα τα χρήματα, ένας κύριος που σε ερώτηση για δημιουργία γραφείου διεκπεραίωσης υποθέσεων ΑΜΕΑ απάντησε πως, τι να κάνουμε, είναι και η νομοθεσία που εμποδίζει και πως το δημαρχείο δεν έχει καλά καλά το απαιτούμενο δυναμικό για να λειτουργεί, θέλουμε και γραφείο ΑΜΕΑ; Και ένας κύριος ακόμα που δεν ήξερε ακριβώς τι έλεγε. Κοινώς ακούγαμε ό,τι να’ναι (και σημειώστε: μόνο 2 δημοτικές παρατάξεις ήμασταν εκεί, ένας υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης και ένας αντιπρόσωπος από άλλο δήμο), αλλά για Αυτόνομη Διαβίωση ούτε κουβέντα. Και τι κουβέντα να ακούσουμε όταν τα ζητήματα ΑΜΕΑ αντιμετωπίζονται με μια ράμπα και τέλος! Α, ναι, και αυτά τα παιδιά από αυτό το Προσπέκτ, Προδέρμ πώς-το-λένε ήταν εκεί, αυτό το κόμμα(;) το καινούριο μωρέ, με το ξένο όνομα, που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τις σκέψεις και τις ιδέες τους δημόσια γιατί είχαν ουσιώδη πράγματα να πουν και γνώση πάνω σε αυτά. Το έκαναν τουλάχιστον κατ’ιδίαν με την πρόεδρο του Συλλόγου. Τους είδα.

Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε ως λαός που δε δίνουμε την προσοχή που αξίζει σε ανθρώπους με αναπηρία, οποιασδήποτε μορφής. Είναι ντροπή μας που βάζουμε τα δικά μας δικαιώματα πάνω απο τα δικά τους, και που δεν κάνουμε ούτε δέκα ράμπες της προκοπής στα πεζοδρόμια των πόλεων και που ακόμα και όταν τις βλέπουμε τις αγνοούμε και πηγαίνουμε και παρκάρουμε ακριβώς εκεί σαν σωστά γαϊδούρια που είμαστε (όπως τα αυτοκόλλητα που κολλούσε ο Μπουτάρης στους δρόμους της Θεσσαλονίκης).

Είναι υποχρέωση όλων μας ανεξαιρέτως να επιδεικνύουμε σεβασμό σε Άτομα με Αναπηρία, με όποιου είδους αναπηρία. Είναι μια κατάσταση την οποία  κανείς μα κανείς δεν επιλέγει, διότι αποκλείει τον άνθρωπο από πολλές καθημερινές δραστηριότητες τις οποίες οι υπόλοιποί μας θεωρούμε δεδομένες, όπως για παράδειγμα, το να σηκώσουμε ενα ποτήρι για να πιούμε νερό.

Η συζήτηση για μέριμνα προς ΑΜΕΑ σε μια πόλη δε θα έπρεπε να υφίσταται καν. Είναι αδιανόητο να μιλάμε για θέματα ΑΜΕΑ που όφειλαν να είναι λυμένα εδώ και δεκαετίες. Αυτή όμως είναι η νοοτροπία μας. Και μόνο απ’εξω απο μια παλιά πολυκατοικία να περάσει κανείς, αντιλαμβάνεται πως έστω το πόδι σου να σπάσεις δε θα μπορείς να πας στο σπίτι σου. Και επιτέλους, το ότι νοιαζόμαστε για τους ΑΜΕΑ δε σημαίνει κάνουμε ράμπες και πεζοδρόμια για τους τυφλούς και καθαρίσαμε.

Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να υπάρχει πρόσβαση παντού και για όλους. Δεν είναι Έργο και ούτε υπάρχουν ευρωπαϊκές προδιαγραφές που πρέπει να ακολουθήσουμε. Φτάνει η κοινή μας λογική και ευαισθησία.

Είναι αυτονόητο οτι πρέπει να σεβόμαστε τα πάρκινγκ αναπήρων και να μην επικαλούμαστε αναπηρίες τύπου «εγχειρισμένη καρδιά, άρα 67% ανάπηρος, άρα παρκάρω όπου γουστάρω, άμα λάχει παρκάρω και λοξά και πιάνω και δυο θέσεις».

Είναι αυτονόητο οτι πρέπει να υπάρχει ένα γραφείο για διεκπεραίωση υποθέσεων που αφορούν ΑΜΕΑ. Όταν έχεις να φροντίσεις ΑΜΕΑ ή ξαφνικά γίνεσαι ο ίδιος, χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου, και αν δεν ξέρεις κάποιον σε κάποιο γραφείο στο Διοικητήριο ή το Δημαρχείο ή το Νοσοκομείο, τότε κάηκες… κανείς δε θα σου πει τα δικαιώματά σου και αν είσαι και κοντά στη σύνταξη, η υπηρεσία σου πίσω από την πλάτη σου θα προσπαθήσει να σε προωθήσει ακόμη και για πρόωρη συνταξιοδότηση.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι αν είσαι ΑΜΕΑ έχεις πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το να ανέβεις σε ένα πεζοδρόμιο. Είναι μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων και χρειάζονται ξεχωριστό πρόγραμμα με ολοκληρωμένες, σαφείς προτάσεις και όχι ξεσπάσματα ανθρωπιάς και χρήση του πιο πρόσφατου «πολιτικά ορθού» λεξιλογίου τύπου «άτομα με ειδικές ικανότητες» και άλλα τέτοια.

Θα μπορούσα να συνεχίσω και να μην έχω σταματημό για το τι θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για τους ΑΜΕΑ, αλλά φτάνει τόσο. Ήδη άρχισα να φορτώνω όμως και θα βγω εκτός θέματος. Πάω να χαζέψω την πλατεία που την περιποιούνται.