Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Αυτά τα κόμματα ποτέ δε θα διορθωθούν, όλα τα κόμματα, οποιοδήποτε δηλαδή ξεκίνησε μέσα από τις νεολαίες (απαράδεκτο φαινόμενο κατ'εμέ) στα πανεπιστήμια της χώρας. Με ρητορική που θυμίζει ανάγνωση εγχειριδίου, χωρίς καμία δημιουργικότητα, ανέμπνευστα, βαρετά, ανούσια... Το έχουμε δει κατ'επανάληψη, σε διάφορες περιπτώσεις. Αντιπρόσωποι (τοπικοί ή και εθνικοί) κομμάτων να παρευρίσκονται σε συνέδρια και να ανεβαίνουν πρώτοι στο βήμα, να περιαυτολογούν, να λένε τα δικά τους, να μη σέβονται το περιεχόμενο και τον οικοδεσπότη του συνεδρίου, ή της Γενικής Συνέλευσης και αφού τελειώσουν πάνω τους, σηκώνονται και φεύγουν χωρίς την παραμικρή ένδειξη ευγένειας προς το ακροατήριο τους. Αυτά είναι τα κόμματα.
Η πλάκα ποια είναι όμως...όλοι γνωρίζουν την ώρα της ομιλίας πως αυτά που λένε είναι άκυρα, άκαιρα, κοινώς εκτός τόπου και χρόνου και όμως συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι αυτό που λέγεται καμιά φορά για τους πολιτικούς, "τους φτύνουν και λένε ψιχαλίζει". Τα βαρεθήκαμε όλα αυτά πια.. φτάνει με τις ομιλίες κονσέρβες και τη ρητορική επαναστατικής διάθεσης 1968, 1981, 2078 και 1492...
Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα εδώ για το συνέδριο του ΠΟΤΑΜΙΟΥ το σαββατοκύριακο που μας πέρασε (28 & 29 Ιουνίου 2014).
No comments:
Post a Comment
Cheers for bothering to say something