ΠΑΙΔΙ = Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ένα κείμενο για μπαμπάδες (και μαμάδες) (του WeathermanTom)

Ας ξεκινήσω από τα δεδομένα: το να είναι κανείς πατέρας για την κόρη του δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Χιλιοειπωμένο, σύμφωνοι, αλλά πλήρως κατανοητό αποκλειστικά και μόνο όταν το έχεις ζήσει ή το ζεις. Εγώ το ζω. Με το κορίτσι μας. Ισχύει και για αγοράκι, γιατί όχι...

Όταν το παιδί σου έρχεται στον κόσμο, το πρώτο πράγμα που νιώθεις είναι χαρά. Μια χαρά όμως που είναι πηγαία και περιγράφεται δύσκολα. Το είδος που σε κάνει να θέλεις ταυτόχρονα να κλάψεις και να γελάσεις και να χοροπηδάς πάνω-κάτω ή να σταθείς σε μια γωνιά με το χέρι στο στόμα γιατί κατά βάθος σου φαίνεται απίστευτο.

Στην πραγματικότητα αυτό που νιώθεις είναι η αρχή ενός έρωτα, διαφορετικού από τον έρωτα που νιώθεις για τη σύντροφό σου. Ερωτεύεσαι την κόρη σου με έναν τόσο αγνό και τόσο δοτικό τρόπο, που νιώθεις πως είναι ένα συναίσθημα που το ανακαλύπτεις για πρώτη φορά και για πρώτη φορά το νιώθεις τόσο έντονο. Για να γίνει αντιληπτό αυτό σκεφτείτε ή θυμηθείτε οι μπαμπάδες όταν βλέπετε ή είδατε την κόρη σας στο καρότσι στο σουπερμάρκετ που πήγατε να συναντήσετε μάνα και κόρη γιατί είχατε άλλες δουλειές πιο πριν. Ή κάτι αντίστοιχο. Θυμάστε πως νιώσατε; Προσωπικά κατακυριεύομαι από μια χαζοχαρούμενη διάθεση, αγνοώ τους πάντες και τα πάντα και σκύβω να τραγουδήσω και να παίξω και να αγκαλιάσω ή να φιλήσω αυτό το χαμόγελο και τα ματάκια που με κοιτάνε γεμάτα από ενστικτώδη αγάπη.

Κοιτάζοντας και παρακολουθώντας ένα παιδί να μεγαλώνει πολύ συχνά αφαιρείσαι και χάνεσαι μέσα σε σκέψεις για το τι είναι ο άνθρωπος, πως λειτουργεί η ψυχολογία του, τι τον τρομάζει ή γιατί, προσπαθείς να καταλάβεις το χαρακτήρα του, πασχίζεις να καταλάβεις την ανάγκη του κάθε δεδομένη στιγμή - θέλει αγκαλιά, φαγητό, έκανε κακά του, τσίσα του, νύσταξε, θέλει να παίξει, να το αφήσεις ήσυχο; Αντιλαμβάνεσαι πλέον ότι όλα μετράνε, όπως για παράδειγμα αν στην αγκαλιά σου ακούει τους χτύπους της καρδιάς σου ή όχι. Αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει συναισθηματική μνήμη και ψυχικό τραύμα. Την καρδιά της μάνας την άκουγε όταν ήταν ακόμη αγέννητο και το ηρεμεί ακόμα και τώρα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψυχικό τραύμα από αυτό της γέννας. Από ένα πλήρως προστατευμένο και επαρκές περιβάλλον, βρίσκεσαι σε ένα κρύο και αφιλόξενο που είναι μια διαρκής πάλη για επιβίωση. Γιαυτό τα μωράκια μας νιώθουν την ανάγκη να μας έχουν αγκαλιά. Νιώθουν - και είναι - απροστάτευτα.

Το να έχεις παιδί σημαίνει ότι θα κάνεις πολλά βήματα πίσω στην προσωπική σου ζωή επίσης. Η κοινωνική σου ζωή θα περιοριστεί, γιατί πρέπει να μοιράζεσαι την κούραση και την ευθύνη με την ήδη κουρασμένη σύντροφό σου. Θα έχεις να αντιμετωπίσεις τους φίλους σου, που είναι τόσο σημαντικοί για σένα μπαμπά, όταν θα σου λένε να βρεθείτε και θα λες δεν έχω χρόνο, ή είμαι κουρασμένος και ας ψοφάς για εκείνη την μπύρα. Και αυτό δε θα γίνει μόνο μια φορά, αλλά πολλές. Πάρα πολλές. Θα έχεις συνέχεια το νου σου στο παιδί, αν είναι καλά, αν του παρέχεις αυτά που χρειάζεται, το μέλλον του και πολλά άλλα ακόμα.

Και όσο η κόρη σου μεγαλώνει, τόσο περισσότερο ερωτεύεσαι, γιατί σου γελάει όπως δε γελάει σε κανέναν άλλο. Και μετά αρχίζουν οι άλλες δυσκολίες. Αρχίζει να διαφαίνεται η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου όντος. Η πολύπλοκη λειτουργία του εγκεφάλου αργεί πάρα πολύ να μπει σε μια σειρά, περίπου 18 χρόνια πάνω-κάτω. Μέχρι τότε η υπομονή σου θα δοκιμαστεί άπειρες φορές. Είτε γιατί μόλις το κοίμισες και κάποιος το ξύπνησε, ή γιατί έμαθε να κοιμάται πάνω σου και γούσταρες, αλλά τώρα το πληρώνεις ακριβά γιατί ξυπνάει μόλις την αφήνεις, ή γιατί μεγάλωσε και είναι κορίτσι και κάνει νάζια, ή γιατί δεν ξέρει τι θέλει και σε ταλαιπωρεί σωματικά και ψυχικά, είτε γιατί εξακολουθεί να κάνει αυτά που επανειλημμένα της έχεις πει να μην κάνει, είτε γιατί ό,τι και να κάνεις πάντα θα ηρεμεί καλύτερα με τη μάνα της (τουλάχιστον σε μικρότερη ηλικία). Και μαντεύεις. Συνέχεια μαντεύεις, μέχρι να αρχίσει η λεκτική επικοινωνία και να βγάλεις μια στοιχειώδη άκρη. 

Όλα αυτά είναι, πολύ συνοπτικά, τα όσα μπορεί να περιμένει κανείς όταν αποκτήσει παιδιά. Είμαι σίγουρος ότι ακούγονται σαν πραγματικός άθλος. Το καλό είναι ότι όταν τα ζεις δεν το καταλαβαίνεις, η δυσκολία γίνεται απλώς μέρος της ζωής σου και ενσωματώνεται πλήρως σε αυτήν σχεδόν αυτόματα (μετά από κάποιο διάστημα). Φτάνει φυσικά να το θέλεις και να είσαι πρόθυμος να κάνεις όλες τις απαιτούμενες θυσίες και να δεχτείς τη νέα τάξη πραγμάτων στη ζωή σου.

Και όλα μα όλα τα ξεχνάς αμέσως με το πρώτο χαμόγελο που θα σου σκάσει το μικρό σου αλητάκι. Έστω και για αυτό, χαλάλι όλες οι θυσίες.

(ήθελα να βάλω την κόρη μας αλλά θα με εκτελούσε στα 2 μέτρα κάποιος κάποιος)