ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ (του WeathermanTom)

Ή αλλιώς, ώρα για λίγη γκρίνια

Στην Ελλάδα νομίζω ότι έχουμε παρεξηγήσει κάποια πράγματα και μάς εντυπωσιάζουν, αλλά και αποτελούν γνώμονα των πράξεών μας, κινήσεις που αποσκοπούν στο θεαθήναι και τον καθαρό εντυπωσιασμό. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε και η λεγόμενη «ξύλινη» γλώσσα. Η γλώσσα που κατά κανόνα χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς και που είναι μελετημένη ώστε να είναι πολιτικά ορθή, χωρίς λέξεις που να θίγουν ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, με λεξιλόγιο εντυπωσιασμού, και επί της ουσίας μελετημένη ώστε να είναι γλώσσα χωρίς ακριβώς αυτό: ουσία. Οι λάθος θεωρήσεις που έχουμε για την κοινωνία μας αποτελούν και τους λόγους που βρισκόμαστε τόσο πίσω σε πολλά ζητήματα. Για αυτό ευθύνεται βέβαια και η γενικότερη νοοτροπία μας ως λαός.

Μας αρέσει να εντυπωσιαζόμαστε από αυτά που ΒΛΕΠΟΥΜΕ, και να γίνονται πράγματα από τα οποία θα επωφεληθούμε, όταν όμως έρχεται η ώρα να συμμετάσχουμε σε αυτά, είτε με τον οβολό μας, είτε με την καλή μας θέληση, εκεί τσινάμε. Εντυπωσιαζόμαστε από τα λάθος πράγματα. Μάς εντυπωσιάζουν τα μεγάλα λόγια, οι υποσχέσεις – και ας μην τηρούνται ποτέ – και φυσικά μάς εντυπωσιάζουν οι πολιτικές δηλώσεις-σλόγκαν, που αν και ξέρουμε ότι είναι παρωχημένα πράγματα και λίγη σχέση έχουν με την πραγματικότητα, τα πιστεύουμε. Μπορεί να μας λένε καχύποπτους, φιλύποπτους, κακόπιστους και άλλα τέτοια, αλλά για το κόμμα μας είμαστε εκεί, βρέξει-χιονίσει. Και αυτό γιατί…

Μας αρέσει το βόλεμα. Ακόμη και αν δεν πρόκειται για πραγματικό βόλεμα. Για παράδειγμα, τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια, από όλους μας εκφράζεται μια δυσαρέσκεια για τον δικομματισμό, ή τον τρι- ή τετρα- κομματισμό εν πάση περιπτώσει, και το πόσο κακό έχει κάνει στη χώρα και στα πιο τοπικά, στα δικά μας πράγματα. Κατηγορούμε τους πολιτικούς ότι είναι ανίκανοι, άχρηστοι. Ωστόσο, συνεχίζουμε να τους βάζουμε στην εξουσία, γιατί «είναι έμπειροι», γιατί «οι άλλοι είναι νεοφιλελεύθεροι», γιατί «οι άλλοι ζουν σε προηγούμενο αιώνα», ή γιατί «ναι, καλά, ανεξάρτητοι… θα σας δούμε κι εσάς». Έχουμε κουρνιάσει στο όποιο βόλεμά μας και το αφήνουμε να μας τραβάει κι άλλο στον πάτο, να μας κρατάει πίσω, και στην τελική να μας αποτρέπει από την όποια προοπτική για πραγματική και ουσιώδη πρόοδο. Μας βολεύει να λέμε ότι η κατάσταση είναι αυτή που είναι, και είναι δύσκολο να την αλλάξεις.

Μας αρέσει η ευκολία. Ακόμα και όταν κατηγορούμε τους άλλους ότι για παράδειγμα κυκλοφορούν σε μόνιμη βάση με το αυτοκίνητο σε μια πόλη που περπατείται από άκρη σε άκρη σε μισή ώρα, μας αρέσει να το κάνουμε και εμείς, γιατί είναι εύκολο. Όπως και το να παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας όπου θέλουμε, αδιαφορώντας για το ποιον εμποδίζουμε εκεί που σταθμεύσαμε, γιατί απλούστατα, είναι εύκολο.

Μας αρέσει η γκρίνια. Γκρινιάζουμε για τα πάντα. Γκρινιάζουμε γιατί κανείς δεν κάνει κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα. Γκρινιάζουμε όταν κάποιος κάνει κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα. Τα βλέπουμε όλα με κακοπιστία και καχυποψία, γιατί πιστεύουμε ότι ο απέναντί μας που μάς προτείνει να σηκωθούμε από τον καναπέ και την άνεσή μας για να δράσουμε από κοινού μαζί του, είναι βολεμένος και άνετος και αυτός και πιστεύουμε ότι θα περιμένει από εμάς όλη τη δουλειά ενώ αυτός θα κάθεται και θα δίνει οδηγίες. Ακόμα και εγώ τώρα γκρινιάζω. Πάνω από όλα όμως…

Μας αρέσει να κατηγορούμε τους άλλους. Είναι το πιο ευχάριστο πράγμα για το λαό μας. Πάντοτε υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για μια κατάσταση, αλλά ποτέ δεν είμαστε εμείς. Από τα μαθητικά μας χρόνια εξάλλου, στις επιτυχίες, τα μαθήματα τα περνάμε, αλλά στις αποτυχίες, μάς κόβει ο καθηγητής. Έντονη μετακύληση του φαινομένου αυτού παρατηρείται και στην πολιτική, ιδιαίτερα στο φαινόμενο της «στείρας» αντιπολίτευσης. Κρίνουμε, κατηγορούμε, δείχνουμε με το δάχτυλο, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν προτείνουμε τρόπο για να διορθωθεί μία κατάσταση. Άσε που τις ιδέες μας μπορεί να τις οικειοποιηθεί κάποιος που είναι ήδη σε θέση ισχύος και να κάνει καλύτερη δουλειά. Μας αρκεί να είμαστε σε απόσταση, ασφαλείς, μη εκτεθειμένοι και να λέμε, λέμε, λέμε…