Υπάρχει ένα μικρό ζητηματάκι όταν μιλάμε για αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αξιολόγηση και γενικά όταν αναφερόμαστε στην "αμφισβήτηση" του δημοσίου τομέα (στενού, ευρύτερου, μόνιμου, με σύμβαση ορισμένου και αορίστου, με σχέση ιδιωτικού ή δημόσιου δικαίου, οργανικοί και μη, ΔΕΚΟ, ΟΤΑ, Υπουργεία, σχολεία, νοσοκομεία κλπ) στη χώρα μας. Το ζητηματάκι αυτό μπορεί να συνοψιστεί σε ένα απλό, μικρό, πεισματικό αλλά ισχυρό "όχι". Λογικό είναι, όταν, χοντρικά, ο μισός πληθυσμός της χώρας (λίγο λιγότερο δηλαδή) που εργάζεται ανήκει 1 προς 5 περίπου στο δημόσιο [δηλαδή αν οι εργαζόμενοι στη χώρα ήταν 5.000.000, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ήταν 1.000.000]. Τα νούμερα είναι πλαστά, αλλά ανταποκρίνονται σε διάφορα αναγνώσματα που βρήκα εδώ κι εκεί στο διαδίκτυο.
Υπάρχει επίσης και ένα άλλο θεματάκι, ήτοι η επιφυλακτική αντιμετώπιση με κριτική διάθεση όλων αυτών των ανθρώπων από το ευρύ κοινό που δεν έχει σχέση με το δημόσιο τομέα. Επίσης λογικό, όταν αυτό το 1.000.000 είναι, κατά κόσμο, βολεμένο από τον τάδε υπουργό, ή με εικονικές προσλήψεις, με πλαστά δικαιολογητικά, πληρώνεται βρέξει-χιονίσει, και ας έγιναν περικοπές, που έχουν δικαίωμα απεργίας με συνδικαλιστικά όργανα, οργανωμένα, χωρίς κανένα φόβο (περίπου) για τη θέση εργασίας τους, που κάποτε τουλάχιστον μπορούσαν και έπαιρναν δάνεια χωρίς προϋποθέσεις. Φυσικά και εννοείται ότι δεν είναι όλο το 1.000.000 έτσι, υπάρχουν πολλοί προϊστάμενοι και υφιστάμενοι και διευθυντές που είναι ευσυνείδητοι, έχουν επίγνωση της ευθύνης τους και θέλουν και μπορούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους που δεν είναι άλλη από την εξυπηρέτηση του κράτους και του πολίτη.
Ας πάμε όμως στην πρώτη παράγραφο, που το θεματάκι μας είναι το "όχι". Δεν υπονοεί κανείς ότι πρέπει να είμαστε πειθήνια πρόβατα που μας άγει και μας φέρει ο εκάστοτε νομοθέτης παύλα υπουργός παύλα γενικός δερβέναγας. Σαφώς και όταν θίγονται τα δικαιώματά μας (προσέξτε όμως, δικαιώματα, όχι συμφέροντα) οφείλουμε να διαμαρτυρόμαστε και να χρησιμοποιούμε την όποια δύναμή μας για να τα αποκαταστήσουμε. Δεν μπορούμε όμως να γινόμαστε όλοι ΣΥΡΙΖΑ και να λέμε "όχι σε όλα και στα πάντα", πάντα. Τουλάχιστον όταν λέμε όχι, αντί για την τσίχλα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" και με συνθήματα άλλων εποχών στις πλατείες ενωμένοι να λέμε όχι και να δείχνουμε ανυπακοή, ας έχουμε και μια αντιπρόταση που δεν είναι όμως ξερός αντίλογος. Όταν διαπραγματευόμαστε κάποια πράγματα, είναι πολύ πιο ουσιώδες και σημαντικό να έχουμε να αντιπροτείνουμε πράγματα.
Τι να κάνουμε, εμάς που δεν είμαστε μισθολογικά τακτοποιημένοι (δηλαδή δεν έχουμε σταθερό εισόδημα, δεν υπονοώ ότι ο δημόσιος υπάλληλος υποχρεωτικά αμείβεται παχυλώς), δε μας καλύπτει το επιχείρημα ότι με μια ιδιωτικοποίηση, αποκρατικοποίηση ή αξιολόγηση θα χάσει κάποιος τη δουλειά του. Μας ενδιαφέρει να γίνει μια μελέτη και να κατατεθούν σοβαρές προτάσεις που θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και θα διασφαλίζουν όμως διαφάνεια και ισότητα και θα προασπίζονται την αξιοκρατία. Μας ενδιαφέρει να ακούσουμε και μια άλλη πρόταση. Για να προτείνει κάποιος μια ριζική αλλαγή στο δημόσιο, σημαίνει ότι κάτι πρέπει να αλλάξει εκεί, κάτι δε δουλεύει σωστά (σίγουρα υπάρχουν και μεγαλοσυμφέροντα κομματικά, μεγαλοβιομηχανικά, τραπεζικά ή άλλα πίσω από πολλές αποφάσεις, δεν το συζητώ). Δεν μπορείς να λες ένα ξερό "όχι" και να θέλεις τα πράγματα να μείνουν όπως ήταν γιατί έχεις βολευτεί (φτάνει και με τη δαιμονοποίηση αυτής της λέξης πχια...), πρέπει να είσαστε σε θέση, και εσύ και το συνδικαλιστικό σου όργανο να προτείνετε μια άλλη λύση, ίσως πιο δίκαιη ίσως πιο άδικη, δε με ενδιαφέρει, όμως να προτείνετε κάτι.
Μη δίνετε άλλο πάτημα σε εμάς τους απ'έξω να σας κατηγορούμε και να σας τσουβαλιάζουμε ότι είσαστε οι βολεμένοι, κάντε κάτι για να το αλλάξετε αυτό. Δείξτε μας ότι είσαστε σωστοί στη δουλειά σας αλλά και σωστοί απέναντί μας, γιατί στο κάτω-κάτω, οι δικοί μας οι φόροι δημιουργούν το μισθολογικό καθεστώς σας.
No comments:
Post a Comment
Cheers for bothering to say something