ΠΕΡΙ ΜΠΑΟΥΛΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΩΝ (του WeathermanTom)

Ξύλινες γλώσσες και άλλα ψάρια του πολιτικού ωκεανού.

Φανταστείτε την ακόλουθη εικόνα: προεκλογικό βάθρο, κεντρικός ομιλητής στο πόντιουμ, ακόλουθοι και σύζυγοι παρατεταγμένοι από πίσω, ίσως και κάποιο παιδάκι εκεί κοντά, και από κάτω κόσμος να φωνάζει συνθήματα. Φίλοι μου, ακολουθεί πολιτική ομιλία:

«Αγαπητοί συμπολίτες, λαέ της Δράμας, λαέ της περιφέρειας, λαέ της επικράτειας… φίλοι και φίλες… σύντροφοι. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία του τόπου μας. Ενός τόπου που έχουμε χτίσει με τον κόπο και τον ιδρώτα μας, τις ελπίδες και τη χαρά μας, αλλά και με τις θυσίες μας. Ο Έλληνας μπορεί να σκύβει το κεφάλι, αλλά ποτέ ως δείγμα υποταγής! Πάντα ως ένδειξη σκληρής δουλειάς. Και αυτήν τη σκληρή δουλειά έρχονται τώρα οι πατριδοκάπηλοι να μας την αρπάξουν από τα χέρια.

Αυτοί που πριν μερικά χρόνια μας έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν και μετά μας κατηγορούσαν αναίσχυντα ότι μαζί τα φάγαμε. Μας παραδίδουν μια Ελλάδα με αρνητικό πρόσημο στην οικονομία και μας κατηγορούν επειδή προσπαθούμε να συμμαζέψουμε το χάος που άφησαν πίσω τους.

Όταν αυτά εμείς τα λέγαμε, μας χλεύαζαν και κατηγορούσαν κυβερνήσεις πολύ παλαιότερων εποχών. Γιατί εμείς έχουμε αίσθημα ευθύνης, αναγνωρίζουμε τη θυσία του ελληνικού λαού και ξέρουμε ότι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.

Και αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα, αυτό που πρέπει να κερδίσουμε με τη λαϊκή εντολή που είμαστε σίγουροι ότι θα πάρουμε σε αυτές τις εκλογές. Γιατί μαζί θέλουμε να πάμε τον τόπο μας μπροστά, να σκύψουμε πάνω από τα κοινωνικά του προβλήματα και να θωρακίσουμε θεσμικά τα δικαιώματα όλων μας στη ζωή και στην επιλογή.

Ίσες ευκαιρίες για όλους, διαφάνεια και ειλικρίνεια. Αυτές είναι οι κατευθυντήριες γραμμές μας, γραμμές που δίνονται από τον κόσμο, από τους δρόμους, τις πλατείες, από τον παππού στο καφενείο, όχι πίσω από ένα γραφείο, αποκομμένες από την πραγματικότητα. Πραγματική ανάπτυξη στον τόπο μας και όχι νούμερα και στατιστικά μαγειρεμένα για να φαινόμαστε καλοί.

Φτάνει πια με τους σφετεριστές της εξουσίας, τους διπλωματικά πολιτικούς τρομοκράτες, καταπατητές των δικαιωμάτων του λαού μας. Ήρθε η ώρα να πάρουμε την εξουσία στα δικά μας χέρια, σε χέρια εμπιστοσύνης, σε χέρια καθαρά.

Και τώρα ζητάμε την ψήφο σας γιατί σας είπαμε ωραία εμψυχωτικά λόγια με τα οποία ταυτιστήκατε και ξέρετε ότι δεν είναι ψέματα, δε χρειάζεται να σας πούμε κάτι άλλο. Ραντεβού στην εξουσία την επομένη των εκλογών! Πάμε μαζί, πάμε να σπάσουμε τα στερεότυπα, πάμε μαζί να δώσουμε μια γροθιά στο κατεστημένο! Ο τόπος μας, σας ανήκει!»

Δυστυχώς, πολλοί από τους συμπολίτες μας προσέρχονται στις κάλπες έχοντας ακούσει και ενδεχομένως πειστεί από κούφια λόγια, γραμμένα από κάποιον απόφοιτο Διεθνών Σχέσεων ή Πολιτικών Επιστημών ή άλλης σχολής, ή από οποιονδήποτε άλλο. Δυστυχώς ταυτιζόμαστε πολύ εύκολα με κάποιον ο οποίος κατηγορεί ένα σύστημα ή έναν αντιπρόσωπο του συστήματος, και λίγοι δίνουμε σημασία στην ουσία των λόγων ή των προγραμμάτων των παρατάξεων. Βέβαια, το ότι μια παράταξη παρουσιάζει κάποιο πρόγραμμα, δεν είναι και κάτι φοβερό. Τουναντίον, είναι κάτι το αυτονόητο, πρέπει να γίνεται. Και πρέπει να γίνεται σε ένα πλαίσιο προώθησης ιδεών και ιδεολογίας και όχι εκσφενδονισμού κατηγοριών και λασπολογίας. Όμως, όταν σε έναν δημόσιο λόγο το αίσθημα της ταύτισης με τον ομιλητή όταν αυτός ξεστομίζει πράγματα που σε γενικές γραμμές είναι αλήθειες, τότε θολώνουμε και αφήνουμε την αγανάκτησή μας και την - ενίοτε - απελπισία μας να λάβει δράση και να ψηφίσει.

Σε καμία περίπτωση δεν έχω την πρόθεση να τσουβαλιάσω τους συμπολίτες μου και φυσικά δεν υπονοώ ότι όλοι πηγαίνουμε και ψηφίζουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ότι είμαστε έρμαια των λόγων και των επιλογών των άλλων. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα Ελλήνων που ψηφίζουν ή δεν ψηφίζουν (με το οποίο προσωπικά διαφωνώ) έχοντας πλήρη συναίσθηση της επιλογής και της ιδεολογίας τους. Εγώ απλώς προσπαθώ να καταλάβω πώς η ξύλινη γλώσσα έχει τόση μεγάλη επιτυχία, και φαντάζομαι όχι μόνο στην Ελλάδα. Ίσως μπορείτε εσείς να με διαφωτίσετε. Και δε θέλω απαντήσεις του τύπου συμφέροντα, σκοπιμότητες και υπόγειες ή κρυφές συνεργασίες. Αυτά τα ξέρουμε, και αν δεν τα ξέραμε, τα μάθαμε. Για την ξύλινη γλώσσα ρωτάω. Γιατί μας αρέσει; Ε; Γιατί;

Υ.Γ.: συγνώμη που δεν μπόρεσα να κάνω τη γλώσσα της ομιλίας πιο ξύλινη