Ο ΜΟΡΜΟΛΗΣ ΕΙΝ’ ΜΟΡΜΟΛΗΣ (του WeathermanTom)

Κι εμείς είμαστε εμείς

Τελειώνουν οι εκλογές, τελειώνει και το πανηγύρι, τελειώνουν οι πιέσεις για τους υποψήφιους δημάρχους και προέδρους, δημοτικούς και τοπικούς συμβούλους, περιφερειάρχες, αντιπεριφερειάρχες και ευρωβουλευτές, τελειώνουν τα αγχωμένα Δελτία Τύπου, τέλος οι δημοσκοπήσεις, τέλος οι ομιλίες, τέλος οι υποσχέσεις, τέλος τα συνθήματα, τέλος τα τελευταία διορθωτικά έργα σε πολυσύχναστους χώρους, τέλος οι προγραμματικές δηλώσεις, και ας ήταν ελάχιστες. Και φυσικά, τέλος στις μάσκες (και επιστροφή στα μορμολύκεια*, τα πραγματικά πρόσωπα ορισμένων ανθρώπων). Και τώρα;

Είχα γράψει πιο παλιά ότι οι προεκλογικές περίοδοι αποκαλύπτουν πολλά για το ποιόν του καθενός από εμάς που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τα κοινά. Λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν οι ήττες όπως και οι νίκες.

Παρένθεση. Για να είμαστε ξεκάθαροι όμως, νίκη και ήττα είναι δύο όροι που είναι σε κάποια επίπεδα αυστηρά υποκειμενικοί. Εγώ θα μιλήσω για νίκες και ήττες στο επίπεδο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Νίκη δε σημαίνει απαραίτητα νίκη στο τελικό εκλογικό αποτέλεσμα και κατάκτηση του δήμου. Νίκη είναι η επίτευξη οποιουδήποτε στόχου έχει τεθεί. Για άλλον είναι να ξεπεράσει έναν αντίπαλο σε ψήφους, για άλλον είναι να μπει στο Δημοτικό Συμβούλιο, για άλλον είναι να αποκλειστεί από το Συμβούλιο ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος, ή και παράταξη και πάει λέγοντας. Αντίστοιχα πολλές ερμηνείες επιδέχεται και ο όρος ήττα. Φτάνει όμως. Για να πάμε στο δια ταύτα. Κλείνει η παρένθεση. Α, ναι, να την ανοίξω λίγο πάλι… να επισημάνω ότι εδώ καταθέτω τις προσωπικές μου εκτιμήσεις και απόψεις και δεν αναλαμβάνω ρόλο εκπροσώπησης του Πρότζεκτ - γι’ αυτό κοτσάρω και τη φάτσα μου στο κείμενο. Ξανακλείνει η παρένθεση.

Ένα πράγμα που καταφέρνει να κάνει η νίκη, είναι να μας κάνει αλαζόνες. Ιδιαίτερα δε όταν πρόκειται για εκλογικά αποτελέσματα, είμαστε πρόθυμοι να ξεσπάσουμε σε διθυραμβικές ιαχές και βροντερά συνθήματα ακόμα και αν το εκλογικό μας αποτέλεσμα είναι προϊόν της ψήφου του 1/5 των πολιτών (λόγω της αποχής). Έτσι πολύ εύκολα και με τη «σιγουριά» της εδραίωσης στη Μεγάλη Καρέκλα, ξεχνάμε τις υποσχέσεις μας και βάζουμε στην άκρη τα συνθήματα και τις ιδέες μας επικαλούμενοι βαθειά γνώση της οικονομικής κατάστασης και των τεχνικών δυσκολιών που προκύπτουν στο ένα ή στο άλλο έργο.

Η ήττα επίσης μπορεί να μας κάνει αλαζόνες. Πολλές είναι οι περιπτώσεις που αντί να επικεντρωθούμε στους λόγους για τους οποίους χάσαμε, εστιάζουμε στην αμφισβήτηση και την απαξίωση του νικητήριου αποτελέσματος του άλλου. Έτσι παραμένουμε αλαζονικά μίζεροι, και αντί να μελετήσουμε το πως θα γίνουμε εμείς καλύτεροι για την επόμενη φορά, αναλωνόμαστε στο πως θα από-νομιμοποιήσουμε τον άλλο στα μάτια του κόσμου.

Το ζητούμενο είναι ένα, ούτε η νίκη μας, ούτε βέβαια και η ήττα τους. Είναι να μπορεί και να έχει τη διάθεση αυτός που θα πάρει τη «λαϊκή εντολή» (αλά δημοσιογραφίστικα) να την αξιοποιήσει στο έπακρο και να κοιτάξει ώστε να οδηγήσει το χωριό, την πόλη, τη χώρα σε έναν εκδημοκρατισμό της διακυβέρνησης του αντίστοιχου τόπου. Όχι με τη μέθοδο των πολλών κοκόρων βέβαια, κάτι τέτοιο καθιστά και τη μικρότερη απόφαση αδύνατο να παρθεί. Εκδημοκρατισμός σημαίνει κάνω στην άκρη τα προσωπικά μου συμφέροντα και τα συμφέροντα των φίλων και γνωστών και συνεργατών μου άλλων εποχών, και διαθέτω όλα μου τα μέσα ώστε να προτάσσω το κοινό καλό. Όλα μου τα μέσα όμως. Ο Καλλικράτης, αν και μη αρεστός σε πολλούς, αν και δημιούργησε διάφορα οξύμωρα στο οικοδόμημα της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι μια μεταρρύθμιση που δίνει τη δυνατότητα στους δήμους να αξιοποιήσουν δημοκρατικές διαδικασίες και θεσμούς που μέχρι και σήμερα είναι κοιμώμενοι γίγαντες, ώστε να πετύχουν το μέγιστο και το άριστο αποτέλεσμα, ανοίγοντας τις πόρτες προς ένα καλό μέλλον.

Δύο τέτοιοι γίγαντες είναι ο Συμπαραστάτης του Δημότη και της Επιχείρησης, και η Οικονομική Αυτοτέλεια των Δήμων. Όστις βούλεται, μπορεί να κοιτάξει λίγο στο πρόγραμμα του Project Δράμα 2020, ή φυσικά να κάνει και την προσωπική του έρευνα, που είναι ίσως και καλύτερο, αν θέλει να καταλάβει περί τίνος πρόκειται.

Για να δούμε λοιπόν, η επόμενη των εκλογών θα είναι μια πόρτα που θα οδηγεί στο μέλλον ή το μέλλον θα φάει καμιά τεχνική τρικλοποδιά για να πνιγεί και πάλι στην αλαζονεία του νικητή;

*μορμολύκειο το (ουσιαστικό) [ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ :μορμολυκείον*]

1.      προσωπίδα που παρίστανε το μυθολογικό τέρας, τη Μορμώ, και με την οποία φόβιζαν στην αρχαιότητα τα μικρά παιδιά, κοινά μπαμπούλας, αράπης, δράκος

2.      (μτφ.) ο δύσμορφος, ο απαίσιος στην όψη άνθρωπος συνώνυμα: σκιάχτρο, μούμια, κουασιμόδος αντίθετα: θεός, άγγελος.