ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΚΩΝ ΜΟΝΤΕΛΩΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ (του WeathermanTom)

Δηλαδή εμείς στο Project Δράμα 2020 που θέλουμε τα πράγματα να γίνονται και όχι να λέγονται

Αν και υποψήφιος και εγώ ο ίδιος όπως χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου, αυτό που σιχαίνομαι, ή τελοσπάντων σιχάθηκα, είναι οι προεκλογικοί αγώνες. Και μόνο το γεγονός ότι είναι προεκλογικοί και όχι θητειακοί είναι εξοργιστικό. Το βεληνεκές μου φτάνει μόνο μέχρι τις Δημοτικές Εκλογές, οπότε αναφέρομαι στον αγώνα αυτό σε επίπεδο μόνο τοπικό.

Και συνεχίζω. Ένας Δήμαρχος οφείλει κάθε μέρα της θητείας του να δείχνει στον κόσμο που τον έβαλε σε αυτήν τη θέση ότι η ψήφος του δεν πήγε χαμένη, κάνοντας όχι μόνο τα πράγματα που είχε υποσχεθεί, αλλά και με το να είναι υπόδειγμα πολίτη ή έστω δημότη. Η εκλογή ενός Δημάρχου ή μιας δημοτικής κίνησης δεν πρέπει να είναι θέμα πετυχημένου προεκλογικού αγώνα και μόνο.  Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι πιο μαυρογιαλούρικο από αυτό. Δυστυχώς η σημερινή κατάσταση είναι έτσι. «Σας προκαλώ» να μου δείξετε έστω και μια εφημερίδα ή έναν αρθρογράφο που δεν κατηγορεί τους υποψήφιους δημάρχους ότι αυτοί που διεκδικούν επανεκλογή κάνουν έργα βιτρίνες προεκλογικά, κι αυτοί που αποζητούν νέα εκλογή τάζουν λαγούς με πετραχήλια χρησιμοποιώντας τακτικές ύπουλες, επιθετικές, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, αλλά κυρίως λέγοντας και κάνοντας τα κατάλληλα πράγματα.

Για να κερδίσεις τις εκλογές λοιπόν, μια που αυτό είναι και το ζητούμενο, οφείλεις να παίζεις το παιχνίδι των εκλογών. Πρέπει:

1.      Να μιλάς με τρόπο που παραπέμπει σε κόμματα, χρησιμοποιώντας όρους όπως «μεγάλο στοίχημα», «χρίσμα», «πρόσημο», «προγραμματικές δηλώσεις» και άλλα τέτοια

2.      Να μιλάς με τρόπο ώστε το ασήμαντο να φαίνεται σημαντικό

3.      Να κατηγορήσεις όσο γίνεται περισσότερο τον αντίπαλό σου (αυτό σε κάνει έναν από εμάς και θα τραβήξει την προσοχή από τη δική σου ανικανότητα, οπότε πέφτουμε με τα χίλια στο νο.3)

4.      Να βαφτίζεις τις αυτονόητες υποχρεώσεις της δημοτικής αρχής «πολιτικό όραμα»

5.      Να μιλάς με αέρα νικητή, σαν να έχεις τη νίκη στο τσεπάκι σου

6.      Να μη μιλάς με τα χέρια σταυρωμένα

7.      Να εμφανίζεσαι παντού, και ειδικά σε πολυσύχναστα μέρη (όχι στο σύλλογο παραπληγικών βέβαια, αυτοί είναι δέκα άνθρωποι όλοι κι όλοι, σιγά τις ψήφους)

8.      Να χαμογελάς, φαίνεσαι συμπαθής

Το αστείο όμως δεν είναι ότι η πλειονότητα των υποψηφίων συμπεριφέρεται έτσι. Το αστείο είναι ότι ο κόσμος τα γουστάρει αυτά. Γουστάρει τζέρτζελο και μεγαλοστομίες, γουστάρει σλόγκαν και επίσης γουστάρει και λάσπη.

Που χάνεται όμως το παιχνίδι;

Χάνεται στο ότι είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι παρατάξεις που επιτίθενται στο πεπερασμένο, δοκιμασμένο και αποτυχημένο μαυρογιαλούρικο μοντέλο, γιατί αυτό το παιχνίδι (το μη-μαυρογιαλούρικο) δεν πουλάει. Έτσι διαιωνίζεται ένα σύστημα κομματικό, προσωποπαγές, δηλαδή απολυταρχικό που είναι αποτελεσματικό για τον τάδε ή δείνα εργολάβο, διευθυντή φορέα και γενικά ευνοεί τους ίδιους και τους ίδιους.

Κυρίως όμως, ποιοι χάνουν το παιχνίδι;

Μα οι πολίτες φυσικά! Αυτό δε θέλει και ρώτημα. Γιατί άραγε υπάρχουν τόσοι που λένε «τόσα κακά έχουν κάνει, πάλι τους ψηφίσαμε, καλά να πάθουμε». Και αυτό εδώ και χρόνια, έτσι;

Δεν πρέπει όμως να είμαστε και αχάριστοι. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στη Δράμα τα τελευταία 30 χρόνια, όπως έχει γράψει και ένας συνυποψήφιός μου, έχουν πραγματοποιηθεί αλλαγές που έχουν αναδείξει την πόλη, το δήμο, το Νομό γενικότερα. Συμπληρώνει όμως και έχει δίκιο, ότι αυτά τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν γίνει πολύ καλύτερα, με σωστότερη απορρόφηση πόρων και αποτελεσματικότερη αξιοποίησή τους. Μας έφαγε – κοινώς – το ατομικό συμφέρον και οι πολιτικάντικες τακτικές βολέματος και ρουσφετιού που ανέλαβαν να ικανοποιήσουν άτομα και όχι σύνολα ανθρώπων και οι προσπάθειες κορεσμού της ανυπομονησίας των πολιτών που θέλουν να βλέπουν έργα και αλλαγές από τη μια μέρα στην άλλη (γι αυτό και ψηφίζουν λάθος). Έτσι φτιάχτηκε μια πόλη με τσαπατσουλιές, με μισοτελειωμένες δουλειές που το μόνο που κατάφεραν είναι να δημιουργήσουν μια κατάσταση την οποία δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις να διορθώνεις και που να σταματήσεις. Και όλα μα όλα αυτά επειδή κατάφεραν να παίξουν το παιχνίδι των εκλογών σωστά.

Καταστροφολογία, έτσι; Όμως λάθος. Μη βιαστείτε να με αποκαλέσετε απαισιόδοξο και προσπαθήστε να διαβάσετε πίσω από τις γραμμές. Αυτό που προσπαθώ να πω και δεν καταλαβαίνω γιατί δε γίνεται, είναι ότι χρειαζόμαστε μια σάρωση και μια ολοκληρωτική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και στον τρόπο με τον οποίο ασκούμε το υπέρτατο δικαίωμά μας στην πολιτική, την ψήφο. Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί να μη θέλουμε μια αλλαγή προς το καλύτερο (ευχαριστώ Tool).

Σε αυτές τις δημοτικές εκλογές οφείλουμε να ψηφίσουμε ανθρώπους όχι επειδή είναι συγγενείς μας, φίλοι μας, μας τακτοποίησαν ή μας υποσχέθηκαν, αλλά ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν ριζικά το παρόν καταστροφικό μοντέλο τοπικής αυτοδιοίκησης, αντικαθιστώντας το με προγραμματισμό, στοχοθέτηση και ρεαλισμό. Που αντιμετωπίζουν την κατάσταση σαν μια εργασία, σαν πρότζεκτ, που θέλει μεθοδικότητα, υπομονή και  επιμονή για τελεσφορήσει.