ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ (του WeathermanTom)

ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ

Ο Ντάγκλας Άνταμς το είχε πιάσει το νόημα. Στο Εστιατόριο στο Τέλος του Σύμπαντος υπήρχε (ή υπάρχει, κανείς δεν ξέρει) η «Δίνη της Απόλυτης Προοπτικής», ένας θάλαμος βασανιστηρίων όπου όποιος έμπαινε, στην πραγματικότητα δεν έβγαινε ποτέ, γιατί ο θάλαμος έδειχνε στο βασανιζόμενο την απεραντοσύνη της μικρότητας της ύπαρξής του σε σχέση με την απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Συνειδητοποιούσε λοιπόν πόσο άπειρα μικρός είναι σε σχέση με το Σύμπαν και αυτοκτονούσε.

Είμαστε τόσο μικροί, τόσο ασήμαντοι μπροστά και ανάμεσα στα δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων από γαλαξίες, που το είδος μας - το ανθρώπινο είδος - ακόμα και στον πλανήτη μας να εκλείψει δε θα κάνει καμία απολύτως διαφορά. Αντίθετα με τα μυρμήγκια, τα βατράχια ή τις μέλισσες. Και έχουμε το θράσος να λέμε «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Υπάρχουν επίσης διάφορα εργαλεία στο ίντερνετ (βλέπετε είμαι πιστός στο νέο φαινόμενο που λέγεται αγγληνικά) που μας δίνουν τη δυνατότητα να δούμε το απέραντο σύμπαν που μας περιβάλλει, με σκοπό δεν είμαι σίγουρος ποιον. Ίσως το να συνειδητοποιήσουμε από τι είμαστε φτιαγμένοι (από αστρική ύλη), που ζούμε, που πηγαίνουμε και στην τελική γιατί υπάρχουμε και ποιο είναι το νόημα της ζωής.

Είναι συγκλονιστικό όταν συνειδητοποιεί κανείς ότι είμαστε απειροελάχιστα ασήμαντοι μπροστά στο μεγαλείο του σύμπαντος, τουλάχιστον του χαρτογραφημένου, γιατί ποιος ξέρει πόσο ακόμα υπάρχει που είναι αχαρτογράφητο. Κι όμως, είμαστε το μόνο είδος, από όσο μπορούμε να γνωρίζουμε μέχρι στιγμής, που αλληλοτρώγεται, όχι για την επιβίωση, αλλά για την επίδειξη ισχύος, για την επιβολή των ιδεών μας, για το δικό μας συμφέρον. Είμαστε το μοναδικό ον στον πλανήτη μας (φανταστείτε τις κλίμακες πλέον, πόσο μικρός είναι ο πλανήτης μας σε σχέση με το σύμπαν) που όσο εξελίσσεται γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο για τα άλλα είδη αλλά και για τον πλανήτη τον ίδιο.

Ο άνθρωπος δε φοβάται πια για τη ζωή του στις «αναπτυγμένες» χώρες. Φοβάται μήπως δεν του φτάσουν τα χρήματα, ή ο χρόνος του, ή μήπως δεν προλάβει να συμβαδίσει με τους υπόλοιπους ανθρώπους και τον ξεπεράσουν. Έχουμε επαναπροσδιορίσει τις ανάγκες μας, αλλά το γιατί δεν ξέρω ακόμα. Τι προσπαθούμε να πετύχουμε; Να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι; Πώς; Κάνοντας τις ζωές μας πιο πολύπλοκες; Θέτοντας υποχρεώσεις και άγχη πάνω στα κεφάλια μας χωρίς να χρειάζεται; Δε διατείνομαι ότι κατέχω απαντήσεις φυσικά, άλλωστε ποιος μπορεί να μου τα απαντήσει αυτά; Κανείς.

Δεν υπάρχει μόνο μια προσέγγιση για τα πάντα. Αντιθέτως, τα πάντα υπάγονται στη μία ή την άλλη προσέγγιση. Και; Και… οι άνθρωποι που θα έπρεπε να τα σκέφτονται αυτά, δεν τα σκέφτονται και ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να το κάνουν. Και δεν είναι τίποτα, πραγματικά. Όλα είναι θέμα απλής, κοινής (ίσως όχι τόσο κοινής πλέον) λογικής. Η λογική είναι ο καλύτερος και ο απλούστερος τρόπος σκέψης.

Έχοντας σκεφτεί όλα αυτά  και πολλά άλλα, διαβάζω για ανασχηματισμούς, κακοσχηματισμούς, σχηματισμούς, παρασχηματισμούς, ασχηματισμούς και δεν ξέρω αν πρέπει να κλαίω ή να γελάω. Ας διαβάσω καλύτερα τι μέλλει γενέσθαι με το νέο ΕΣΠΑ.