ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΓΚΡΕΜΛΙΝΣ ΚΑΙ Η ΚΑΝΤΙΝΤ ΚΑΜΕΡΑ (του WeathermanTom)

Σηκώθηκα κι εγώ λοιπόν σήμερα το πρωί στις 6 περίπου, όπως κάθε μπαμπάς που σέβεται τον εαυτό του και παραείναι περήφανος για να αφήσει ένα μωρό 5 μηνών να του στερήσει τη χαρά του ξυπνήματος, και σκέφτηκα «φτάνει πια η γκρίνια, φτάνει η μιζέρια για το πώς είναι τα πράγματα και το πώς και πόσο πρέπει να αλλάξουν και ποιος ευθύνεται ή δεν ευθύνεται για αυτό». Μέχρι που άλλαξα και τη φωτογραφία μου στο προφίλ μου στο Facebook και έβαλα μια που να είμαι χαρούμενος. Και κάθισα στον υπολογιστή πρωινιάτικα και χάζευα τις αναρτήσεις φίλων και γνωστών.

Πετυχαίνω λοιπόν την ανάρτηση ενός φίλου μου για την επέτειο της απόβασης στη Νορμανδία (6 Ιουνίου 1944) και ένα καταπληκτικό φωτογραφικό ντοκουμέντο με φωτογραφίες από την εποχή εκείνη και φωτογραφίες από τα ίδια εκείνα μέρη πως είναι σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι πάγωσα με την ωμότητα 1-2 φωτογραφιών, όμως συνέχισα να τις παρακολουθώ με αμείλικτο ενδιαφέρον. Και τότε ήταν που παρατήρησα κάτι ακόμα. Κάτω και πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον για τη μεγάλη αυτήν απόβαση, άρχισα να εστιάζω στα μέρη που απεικονίζονταν. Οι διαφορές ήταν αμελητέες. Αμελητέες.

Έβλεπες δρόμους κατεστραμμένους, κτίρια και σπίτια σχεδόν ισοπεδωμένα και πάει λέγοντας. Οι φωτογραφίες που έδειχναν τα ίδια μέρη σήμερα ήταν εξίσου ενδιαφέρουσες. Πέρα από επισκευαστικές παρεμβάσεις στις προσόψεις των κτιρίων, τις διορθώσεις των δρόμων και τη δημιουργία άλλων εκεί που δεν υπήρχαν για να βοηθηθεί η πρόσβαση, για παράδειγμα σε μια παραλία, οι αλλαγές στο τοπίο ήταν ασήμαντες έως ανύπαρκτες. Δηλαδή παρά το γεγονός ότι μιλάμε για ολοκληρωτικές καταστροφές, οι άνθρωποι σεβάστηκαν το ιστορικό τους παρελθόν και διατήρησαν το χαρακτήρα των κτιρίων και την ταυτότητα της πόλης τους.

Αλλά εγώ θα γράψω κάτι χαρούμενο, όπως υπονόησα εξαρχής. Οι άνθρωποι αυτοί έμειναν προσκολλημένοι στο παρελθόν τους και διατήρησαν τα κτίρια και τις περιοχές τους όπως ήταν τότε. Δεν προχώρησαν στο μέλλον, όπως κάναμε εμείς εδώ στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980 - τόσο όμορφη δεκαετία. Αφήσαμε το μέλλον να μας παρασύρει στο διάβα του και χτίσαμε κτιριακά γκρέμλινς με οράματα επιστροφής στο μέλλον, μπαζώσαμε ρέματα και ρίξαμε τσιμέντα γιατί, καλά τα νερά, αλλά πολλή υγρασία βρε αδερφέ…

Κάπου είχα διαβάσει ότι σε μια ιαπωνική μελέτη βρέθηκε ότι οι άνθρωποι που ζουν σε εργονομικά σπίτια ζουν λιγότερο επειδή ο εγκέφαλός τους σκέφτεται λιγότερο. Κάτι τέτοιο μέσες άκρες δηλαδή. Τι χαρά λοιπόν για εμένα και όλους τους συμπολίτες μου που ζούμε σε μια χώρα που όχι μόνο δεν είναι εργονομική, αλλά γυρίζει και τις πλάτες της στο παρελθόν της με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.

Τι κι αν όλα είναι δύσκολα, όπως το να περπατήσεις, να οδηγήσεις, να σε εξυπηρετήσει μια δημόσια υπηρεσία, να σου πει καλημέρα και ευχαριστώ ένας άνθρωπος στο δρόμο ή σε ένα περίπτερο ή ο οδηγός του λεωφορείου, να κάνεις ποδήλατο ή να έχεις αναπηρικό αμαξίδιο; Η Ελλάδα μας κρατάει σε εγρήγορση, μας κάνει σκεπτόμενους ανθρώπους, μας κάνει σκυ-θρώπους. Μας αρέσει, και είμαστε χαρούμενοι που κάθε μέρα έχουμε να σκεφτούμε πράγματα, που βλέπουμε τα μοντέρνα μας κτίρια και σκεφτόμαστε πως θα ήταν αυτά στο παρελθόν, που σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Που σκεφτόμαστε γενικά και δε μας τα δίνει όλα μασημένη τροφή.

Την επόμενη φορά που θα δω ένα παλιό κτίριο έτοιμο να καταρρεύσει να αφήνεται στη μοίρα του και να γκρεμίζεται για να γίνει πολυκατοικία, θα σκέφτομαι όλα αυτά και όχι τι κρίμα, πάει η παλιατζούρα. Το ίδιο και για τα δέντρα που, όπως είχε πει και ο Ρήγκαν νομίζω, μολύνουν την ατμόσφαιρα με το διοξείδιο του άνθρακα. Χαμογελάστε λοιπόν, μας παίρνει η Κάντιντ Κάμερα.