PINK FLOYD - νέο άλμπουμ το 2014, so what... (του WeathermanTom)

Τι να πει κανείς για τους Pink Floyd... Υπάρχει κάποιος που δεν έχει ακούσει το Wish You Were Here και το Another Brick in The Wall pt.2, έστω και σε κασέτα με λοιπά καψουροτράγουδα, ανάμεσα σε τραγούδια επιλεγμένα από ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν ή είχαν με τους Pink Floyd;

Από αριστερά προς τα δεξιά, Nick Mason, Syd Barrett,
David Gilmour (καθιστός), Roger Waters, Richard Wright

Πρόκειται για μια μπάντα που πάντοτε έπαιρνε πολύ σοβαρά τον εαυτό της. Αν εξαιρέσει κανείς την πολυπλοκότητα της στιχουργίας και μουσικοσύνθεσης του Syd Barrett στο πρώτο τους άλμπουμ Piper at the Gates of Dawn (1967) που ο ήχος τους ήταν σαν βγαλμένος από σπασμένο μουσικό παιχνιδάκι, οι δισκογραφικές δουλειές που ακολούθησαν είχαν πάντοτε μια αίσθηση σοβαρότητας. Δυο εξαιρέσεις ακόμα ίσως αποτελούν τα Ummagumma (1969) και Atom Heart Mother (1970), με το πρώτο να είναι στην ουσία πειραματισμός και 2-3 κομμάτια παιγμένα ζωντανά, και το δεύτερο να περιέχει το έπος κατ'εμέ του ομώνυμου κομματιού 23 λεπτών - αν και οι ίδιοι οι Floyd σε συνέντευξη το χαρακτήρισαν ως σαχλαμάρισμα στο στούντιο και λίγο κόψε-ράψε. Τι να κάνουμε... απόψεις είναι αυτές.

Όλες οι υπόλοιπες δουλειές τους λοιπόν χαρακτηρίζονται από μια σοβαρότητα που δεν αρμόζει σε μπάντες του βεληνεκούς τους. Δηλαδή, οι Zeppelin για παράδειγμα, ποτέ δεν ήταν τόσο σοβαροί ας πούμε, επί σκηνής. Δε βλέπεις δηλαδή τον Robert Plant να τραγουδάει και λες, "πωω.. τι σοβαρό παιδί". Όταν ακούς όμως το Dark Side of the Moon και ψάχνεις και βρίσκεις τις ηλικίες των κυρίων που το δημιούργησαν, σοκάρεσαι που ανακαλύπτεις ότι ανυπέρβλητα κομμάτια όπως το Time, Us and Them, Breathe και The Great Gig in the Sky είναι γραμμένα από παιδιά 27 έως 30 ετών.

Όπως όλες οι μεγάλες μπάντες και καλλιτέχνες των χρυσών '70s όμως, το μεγαλείο των Pink Floyd σταματάει το 1979 με το (πολύ σημαντικό και καθοριστικό για τον "ήχο" τους) The Wall. Γενικά για μένα τα '80s ήταν καταστροφική δεκαετία για τη μουσική, με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά. Σόρι, αλλά όταν ακούω αυτά τα ηλεκτρονικά ντραμς και τα σαξόφωνα, και τις στάνταρ 4/4 μελωδίες μου σηκώνεται η τρίχα... μπρρρ...

Και έρχεται η απίστευτη δεκαετία των '90s. Η μουσική γενικά περνάει μια ανάκαμψη και επαναπροσδιορίζεται γενικά ο ήχος που βγαίνει από όλα τα μουσικά όργανα. Ουφ, ανάσανα... Μετά λοιπόν από κάποιες δισκογραφικές πατατο-απόπειρες, επανενώνονται οι Floyd και βγάζουν το 1994 το Division Bell. Οκ, δεν είναι και η δισκάρα του αιώνα, έχει όμως μέσα μερικά διαμαντάκια αλλά και την απουσία του Roger Waters, ξέρετε, αυτού που έφτυνε το κοινό σε συναυλίες (εντάξει, μια φορά έγινε). Και φυσικά είναι ιστορικός για τη γενιά μου, αφού βγήκε όταν οι περισσότεροι στην ηλικία μου τότε (15-16 χρονών) είχαμε αρχίσει να ακούμε συνειδητά μουσική. Δίνουν και μια συναυλία τότε και έγινε ο χαμός του χαμού παγκοσμίως. Θυμάμαι τότε το παρακολούθησα και στην τηλεόραση. Μεγαλεία... 

Όπως φαίνεται από το δίσκο εκείνο έμειναν στην απ'έξω και μερικά κομμάτια που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ, και που είχαν και έντονη τη σφραγίδα του Richard Wright αυτού του καταπληκτικού πληκτρά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 2008. Του είχα κάνει και αφιέρωμα στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο μάλιστα.

Τα γερόντια... Πάνω δεξιά Gilmour, πάνω αριστερά Waters,
κάτω δεξιά Wright, κάτω αριστερά Mason

2014. 20 χρόνια μετά την τελευταία επίσημη δισκογραφική δουλειά τους, ανακοινώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η κυκλοφορία ενός δίσκου για τον Οκτώβριο του 2014, με τίτλο The Endless River. Το μόνο που ξέρουμε μέχρι στιγμής είναι ότι και πάλι δε θα συμμετάσχει ο Waters, οπότε είμαστε πλέον μόνο Nick Mason (ντραμς) και David Gilmour (κιθάρα). Είχε ξεκινήσει ως κυρίως ορχηστρικό άλμπουμ, αλλά τελικά θα έχει και πολλά φωνητικά. Δυο τυπάδες λοιπόν, ο ένας 71 και ο άλλος 68 χρόνων θα κυκλοφορήσουν έναν δίσκο υπό το όνομα των Pink Floyd ως ύστατο φόρο τιμής στον πεθαμένο φίλο τους Richard Wright.

Άραγε, ο κόσμος χρειάζεται πραγματικά έναν ακόμη δίσκο από τους Pink Floyd; 

Παραθέτω μια λίστα με κομμάτια τους που θεωρώ ότι όλοι πρέπει να ακούσουν (OXI τα Wish you Were Here ή το Another Brick in the Wall pt.2):

Careful with that axe Eugene (Ummagumma, 1969)

San Tropez (Meddle, 1971)

Atom Heart Mother (Atom Heart Mother, 1970)

Time (The Dark Side of the Moon, 1973)

Have a Cigar (Wish You Were Here, 1975)

Another Brick in the Wall pt.1 (The Wall, 1979)

Dogs (Animals, 1977)