Οι καρικατούρες της δημοσιογραφίας [PG 18+] (του WeathermanTom)

Έχω να δω τηλεόραση και συγκεκριμένα δημοσιογραφική εκπομπή γύρω στα 2 με 3 χρόνια. Εχθές μέσα σε 90 λεπτά που παρακολουθήσαμε στο σπίτι κάποιες σκόρπιες συζητήσεις περί εκλογών και εκλογικού αποτελέσματος κυρίως στην εκπομπή του Χατζηνικολάου (αυτής της μακράν πιο πετυχημένης μίμησης του Μητσικώστα) θυμήθηκα ποιος ήταν ένας από τους λόγους, αν και υποσυνείδητος, που είχα σταματήσει να τους/τις παρακολουθώ. Αυτός ο λόγος συνοψίζεται σε λέξεις όπως "αηδία", "απέχθεια", "θυμός" και άλλα σχετικά.

Πριν μερικά χρόνια - αρκετά - όταν τα τηλεοπτικά παράθυρα είχαν γίνει της μόδας, πράγματι εξυπηρετούσαν τον τηλεθεατή να παρακολουθεί ταυτόχρονα στην οθόνη τους ομιλητές στις διάφορες εκπομπές. Αργότερα η κατάσταση άρχισε να παρεκτρέπεται και ξαφνικά οι οθόνες μας γέμιζαν με έως και 9 παράθυρα όχι με καλεσμένους, όχι σε δημοσιογραφικές εκπομπές, αλλά σε δελτία ειδήσεων όπου έως και 9 δημοσιογράφοι του ίδιου καναλιού ή προσφιλών στο κανάλι εφημερίδων αυτοϊκανοποιούνταν και αλληλογλείφονταν μπροστά στις κάμερες τελειώνοντας μέσα στα αυτιά μας, σε ένα ατελείωτο bukkake φιλαυτίας και υπερφιαλοσύνης, με γελάκια όλο νόημα και σπόντες "της παρέας" που ήταν και πολύ inside jokes για εμάς τους απλούς να καταλάβουμε τι παίζει μεταξύ τους. Σήμερα η κατάσταση δεν έχει αλλάξει και πάρα πολύ, απλώς σήμερα υπάρχει ο/η σούπερ-σταρ δημοσιογράφος με μερικούς αβανταδόρους (άλλους δημοσιογράφους) να αυτοϊκανοποιείται όπου να'ναι, είτε πρόκειται για δελτίο ειδήσεων είτε για δημοσιογραφική εκπομπή, να είναι τόσο καβαλημένο καλάμι που να έχει καβαλήσει ακόμα και τον εαυτό του/της και να τελειώνει όπως όπως και όπως να'ναι πάνω σε όλους ανεξαιρέτως, καλεσμένους, συναδέλφους και τηλεθεατές (σκεφτείτε το λίγο σαν γελοιογραφία τύπου Charlie Hebdo - δεν το έχω διαβάσει ποτέ και μόλις πριν λίγες εβδομάδες έμαθα για την ύπαρξή του αλλά φαντάζομαι πάνω κάτω τι είναι).

Αυτή η φτηνή και ακριβή παράλληλα δημοσιογραφία που συνοψίζεται στο "θα πατήσω τον καλεσμένο μου όπου μπορώ χωρίς να τον σεβαστώ γιατί είμαι και πολύ πρώτος" αμφιβάλλω αν θα έπρεπε να λέγεται καν δημοσιογραφία. Ο ίδιος ο σκουπιδάνθρωπος που θίχτηκε γιατί του είπαν πως δεν χρειαζόταν στην εκπομπή του να υποστούν οι καλεσμένοι του το μαρτύριο να ακούν δηλώσεις του Μιχαλολιάκου, και επαναστάτησε μιλώντας για ελευθερία λόγου και δικαίωμα στην έκφραση και σεβασμό στον αρχηγό ενός εκλεγμένου πολιτικού κόμματος, ήταν ο ίδιος που στο δικαίωμα του καλεσμένου του της έκφρασης άποψης αντίθετης από τη δική του θέλησε να επιβάλει τον τρόπο του μιλώντας σε πολιτικό πρόσωπο με λόγια του δρόμου ("μη μου κάνετε μαθήματα δημοσιογραφίας εμένα" και άλλες τέτοιες μπούρδες) και αργότερα σε άλλη καλεσμένη μιλούσε με ειρωνεία ακυρώνοντάς την επειδή μάλλον η άγνωστη αυτή κοπέλα δεν ήξερε πώς να είναι τηλεοπτική σταρ και κοιτούσε την κάμερα όταν της μιλούσαν (αν και αυτό είναι γενικά χαζό και ποτέ δε μου άρεσε, το να κοιτάζει κάποιος την κάμερα σε εκπομπή συζήτησης όταν μιλάει.. ξέρετε, αυτή η αμεσότητα με τους τηλεθεατές..).

Αυτό ήταν μόνο ένα παράδειγμα από τα εκατοντάδες καθημερινά τα οποία δεν βλέπω και δεν παρακολουθώ. Ωστόσο σε ένα απλό ζάπινγκ παρατήρησα παντού δημοσιογράφους άντρες και γυναίκες να είναι υπερ-σοβαροί, μερικοί φαίνονταν και θιγμένοι, να στέκονται σαν δικαστές απέναντι στους καλεσμένους τους σε έναν διαγωνισμό ατάκας και κολλήματος πολιτικού καλεσμένου στον τοίχο, αλλά και σε έναν διαγωνισμό ύβρεως, έλλειψης σεβασμού, αλαζονείας και έπαρσης. Αλλά και στο ραδιόφωνο τα ίδια χάλια, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Πριν 14 χρόνια, για παράδειγμα, είχα το ραδιοφωνάκι μου συντονισμένο μόνιμα στο BBC World Service και ενημερωνόμουν τα του κόσμου. Τα ίδια άκουγα να γίνονται και εκεί. Δημοσιογράφοι που την έβρισκαν με την πάρτη τους, που τα είχαν κάνει πλακάκια με τον εαυτό τους οι οποίοι μάλιστα σε κάποια φάση έκαναν ραδιοφωνική εκπομπή για τις κοφτερές ερωτήσεις που είχαν κατά καιρούς κάνει σε πολιτικά πρόσωπα και τους κόλλησαν στον τοίχο. Άκουσον άκουσον. Τα ίδια φαντάζομαι γίνονται σε όλον τον κόσμο. Αν κλείναμε τις τηλεοράσεις μας, τα ραδιόφωνα και τα αυτιά μας σε όλα αυτά και δεν δίναμε αξία σε σκουπίδια, δε θα ήταν τίποτα παραπάνω από 5-10 βλάκες που θα αυτο-χαριετίζονταν σε ένα δωμάτιο μπροστά σε κάμερες, μικρόφωνα και φώτα, νομίζοντας ότι όλοι τους παρακολουθούν λες και ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτούς που έχουν ανακαλύψει το νόημα της πολιτικής ζωής και της ύπαρξης της κοινωνίας γενικότερα και μπορούν από μόνοι τους να είναι συμπολίτευση, αντιπολίτευση και γνώστες των πάντων γενικά. Σαν να βλέπεις καπνιστή σε γρήγορη κίνηση. Ανούσιο (αν και κάποτε το τσιγάρο το απολάμβανα με την ψυχή μου). Ας κάνω όμως και την αυτοδιόρθωσή μου, γιατί βεβαίως και υπάρχουν δημοσιογράφοι οι οποίοι κάνουν τη δουλειά τους ακριβώς όπως ορίζει ο δεοντολογικός τους κώδικας. Αυτά με αυτούς τους καλούς γιατί δε δίνουν και κανένα πάτημα για σχολιασμό.

Κάπως έτσι λοιπόν τη σήμερον ημέρα διαμορφώνεται η πραγματικότητα και η κοινή γνώμη, γιατί ό,τι και να λέμε, η οπτικοακουστική ενημέρωση δεν έχει ουσιαστικό αντίπαλο. Επανάσταση μπορούμε να κάνουμε από πολλά εναρκτήρια σημεία. Ένα από αυτά πιστεύω πως είναι να κλείσουμε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες και τα αυτιά μας σε όλους αυτούς τους Πρετεντέρηδες (δηλαδή τους pretenders, τους προσποιητές - έβαλα και το λογοπαίγνιό μου, θα έσκαγα, το σκεφτόμουν από την ώρα που ξεκίνησα να γράφω αυτό το κειμενάκι) και να συνειδητοποιήσουμε πως η γνώμη μας διαμορφώνεται από εμάς και από κανέναν κουστουμάτο τζιπαρισμένο βλάκα και καμία υπερπάμπλουτη σουπερ-ενημερωμένη δυναμική βλαμμένη που το παίζει δημοσιογράφος. Ζητώ συγνώμη για την επιλογή των λέξεων αλλά είπαμε: "αηδία", "απέχθεια", "θυμός" και άλλα σχετικά.